سخن از نارضایتی و احتمال اعتراضات و شورشهای اجتماعی دیگر نه تنها از سوی نیروهای مخالف حکومت و یا از سوی کارشناسان و اقتصاددانان و جامعه شناسان مستقل بلکه امروزه از زبان برخی دست اندرکاران درون قدرت نیز به گوش می‌رسد.
بحران شدید اقتصادی که زندگی روزمره بخش عمده‌ای از جامعه را به خطر انداخته است، کسری بودجه دولت که برای جبران آن دست به هر کاری می زند، بحرانهای منطقه‌ای که هر از چندی علاوه بر انزوای شدید سیاسی حکومت، خطر چالش‌های جدی و حتی جنگ را بیخ گوش آحاد جامعه می آورد و بسیاری موارد دیگر، صورت مسئله «علت بقای حکومت» را در اذهان بسیاری از مردمان و حتی ناظران بیطرف می آورد. این را زیاد شنیده‌ایم که هر «یک» از بحرانهای متعددی که مردم و کشور ما دچارش شده‌اند به تنهایی در کشورهای دیگر موجب تغییرات جدی حتی در سطح کلان حکومت شده است پس چگونه است که در ایران با وجود مجموعه متعددی از بحرانها، حکومت هنوز فرونریخته است؟
آیا این بحرانها در آن حدی که مخالفان و ناظران می گویند جدی نیست و آنها در حال سیاه نمایی‌اند؟ آیا حکومت ایران توانایی مدیریت بحرانها و از سرگذراندن آنها را داشته و دارد؟ آیا کاسه صبر مردمان هنوز پر نشده است؟ آیا موانعی در راه کنشگری مردمان وجود دارد؟ آیا حکومت توانسته و باز می‌تواند منتقدان و مخالفان و معترضان را کنترل و مهار و بدین طریق بقایش را تضمین کند؟ با شدت بحرانهای اقتصادی که حتی مسئولان خود حکومت نیز بارها بدان اشاره کرده‌اند میزان تاب‌آوری حکومت برای اداره جامعه چقدر است؟
این مسائل و پرسشهای مهم و راهبردی، شورای دبیران میهن را به این نتیجه رساند که موضوع شماره 36 به:
نقشه راه جمهوری اسلامی برای «بقا»
اختصاص یابد تا در این پرونده این موضوع بررسی شود که جمهوری اسلامی برای بقای خویش چه نقشه راهی در حوزه‌های مختلف دارد؟ آیا این نقشه‌ها نتیجه بخش خواهد بود؟ نقش دیگر عوامل متعدد از جمله و مهم تر از همه نقش مردم و جامعه مدنی و سیاسی در این میان چیست؟ و عوامل و شرایط خارجی چه تاثیراتی در پیروزی یا شکست این نقشه خواهند داشت؟
شورای دبیران نشریه میهن
جواد اکبرین، رضا علیجانی، علی کشتگر و محسن یلفانی