دوماهنامه میهن | غول فاشیسم در حال تسلط بر ایران است

میهن: متن زیر به مثابه یک سند تاریخی است. این نوشته نامه⁯ای است که مبارز دیرپای علی اصغر حاج سیدجوادی با عنوان «سخنی با آیت⁯الله خمینی و فرزند ایشان» و با تیتر «از صدای پای فاشیسم تا غول فاشیسم که در حال تسلط بر سراسر ایران است»، در تاریخ اسفند ماه 1359 منتشر کرده است.

علی اصغر حاج سیدجوادی هم قبل و هم بعد از انقلاب نامه های صریحی در انتقاد و اعتراض به وضع موجود به شخص اول مملکت نوشته است. نامه های صریح و شجاعانه ای که او مستقیم به شخص شاه و دیگر مقامات می نوشت یکی از اولین جرقه های اوج گیری انقلاب بود. او بعد از انقلاب نیز همین صراحت و شجاعت را در نوشتن مقالات و نامه هایش به کار می برد.

سیدجوادی در قسمتی از نامه زیر که بارها به «کارنامه دو ساله انقلاب» پرداخته، گفته است:«انقلاب اگر تغییرات بنیادی را در یک برنامه واقعی به تحقق نرساند و پس از خوابیدن گرد و خاک انقلاب، جامعه بار دیگر به فساد و خشونت و تبعیض و رشوه و زندان و شکنجه و اعدام و وابستگی رجعت کند؛ این سؤال که آیا راهی جز این انقلاب خونین وجود نداشت، بر لب⁯ها نقش می⁯بندد. ما بارها نوشتیم انقلاب هدف نبود، بلکه وسیله بود و وسیله اگر در خدمت هدف نباشد و یا اگر هدف را از مسیر اصلی خود منحرف کند، خواه ناخواه زیر سؤال تاریخ قرار می⁯گیرد. جواب این سؤال با کسانی است که انقلاب اصیل و خونین اعجاب⁯انگیز مردم را این چنین دچار انحراف کردند.»

اینک که جامعه نه با کارنامه ای دو ساله بلکه چهاردهه ای سرو کار دارد، مطالعه این نامه برای درک و دریافت تاریخ انتقال از فضای انقلاب به فضای جمهوری اسلامی بسیار روشنگر خواهد بود.

متن کامل نامه که توسط جناب حاج سیدجوادی در اختیار میهن قرار داده شده و برای اولین بار در فضای مجازی منتشر می شود، به این شرح است:

وقتی فرزندان مرحوم طالقانی مجاهد بزرگ راه آزادی را در روز روشن در خیابان بدون حکم محکمه دستگیر کردند و آنها را با دشنام و کتک و آزار به زندان انداختند من در آن روز، یعنی در اردیبهشت ماه ۱۳۵۸ مطلبی زیر عنوان “صدای پای فاشیزم” نوشتم و به مردم ایران و به آقای خمینی و به دولت و زعمای قوم که معلوم نبود با چه سابقه و با چه تائید و تصویب مردمی و ملی به زعامت رسیده⁯اند، خطر فاشیزم را اعلام کردم. و گفتم اگر این غول خفته و نیمه مدهوش را از بطری خارج کنید، اگر هیولای وحشت چوب و چماق و قلدری را از لحظه اول حرکت متوقف نکنید دیگر نه بر مرده که بر زنده باید گریست.

هنوز سه ماه از پیروزی مردم در واژگون کردن حکومت جبار پهلوی نگذشته بود که فرزندان آقای طالقانی را با آنچنان خشونت فاشیستی و در زیر حمایت زعمائی که در شورای انقلاب و سایر نهادهای انقلابی نشسته بودند در خیابان ربودند و به مرکز سابق ساواک یعنی سلطنت⁯آباد بردند. بیست و یک ماه قبل بود و من در همان تاریخ نوشتم که این صدای پای فاشیزم است، اما در روزنامه⁯های وابسته به حزب جمهوری اسلامی و در سخنرانی⁯ها و منبرها به من فحش دادند و با جملات طنز و تمسخر مرا به باد استهزا گرفتند که این حرف⁯ها مزخرف است، ضد انقلاب است، توطئه است، نسیم انقلاب وزیده است و هیچکس و هیچ نیروئی را یارای مبارزه با ما نیست، اینها که این حرفها را میزنند با روحانیت مخالفند و نمی⁯خواهند روحانیت در سیاست دخالت کند.

به آقای طالقانی پیغام دادم که آقا اگر در قبال این تجاوزی که به فرزندان شما کردند ساکت بنشینید، فردا نوبت خود شماست، کسانی که برای نابودی انقلاب ایران و برقراری مجدد بساط استبداد در کار توطئه⁯چینی هستند می⁯خواهند حرمت شما را که طالقانی هستید از بین ببرند، آنها می⁯خواهند به مردم بگویند که ما حریم طالقانی را بدون ترس و بیم از نفوذ او پاره می⁯کنیم تا چه رسد به شما.

فاشیزم قانون خاص خود را دارد، قانون فاشیزم ایجاد ترس و وحشت در مردم با چوب و چماق و ترور است، مگر شما تاریخ را نخوانده⁯اید که رضاخان و استالین و هیتلر و موسولینی چگونه به حکومت رسیدند، نخست در کنار توده⁯های ناراضی گام برداشتند، رضاخان قلدر در روضه⁯خوانی⁯های ماه محرم همراه با دسته⁯های عزاداری راه می⁯رفت و در عزای حسین کاه و گل بر سر می⁯ریخت، اول سنگ منافع توده⁯ها را به سینه می⁯زنند و سپس از میان توده⁯های از همه جا بی⁯خبر و ساده، چاقوکش⁯ها و قداره⁯بندها و در میان اهل سواد و نویسنده، قلم به مزدها را دور خود جمع می⁯کنند و پس از آن مخالفین را با چوب و چماق و گلوله می⁯زنند، بر هر اجتماعی بدون ترس هجوم می⁯برند، با زشت⁯ترین الفاظ به مردم فحش و ناسزا می⁯دهند، مردم را از آبرویشان می⁯ترسانند، افراد ضعیف را وحشت⁯زده می⁯کنند، آنها دست به سازماندهی می⁯زنند، از محافل ارتجاعی و سرمایه⁯دار و از مامورین انتظامی و مقامات بالای دولتی همدستان خود را برمی⁯گزینند.

وقتی چماقداران و چاقوکشان ارتجاع به مردم حمله می⁯برند، مامورین روی خود را برمی⁯گردانند و از معرکه دور می⁯شوند و هنگامی که مردم دست به مقاومت می⁯زنند، ماموران به جای این که از آنها حمایت کنند و چاقوکشان و چماق⁯زنها را دستگیر کنند، مردم بیگناه را توقیف می⁯نمایند.

وقتی فرزندان مرحوم طالقانی را در روز روشن در خیابان بدون حکم محکمه دستگیر کردند من (در اردیبهشت ماه ۱۳۵۸) مطلبی زیر عنوان “صدای پای فاشیزم” نوشتم و خطر فاشیزم را اعلام کردم. و گفتم اگر هیولای وحشت چوب و چماق و قلدری را از لحظه اول حرکت متوقف نکنید، دیگر نه بر مرده که بر زنده باید گریست.

مگر رضاخان و هیتلر و موسولینی چگونه بر مردم مسلط شدند، من به آقای طالقانی گفتم که سکوت ایشان در قبال رفتاری که عمله فاشیزم با فرزندان ایشان کردند سرآغاز ظهور فاشیزم است، من به مردم اعلام خطر کردم، اما کسی این خطر را احساس نکرد و آنها که احساس کردند جز شکوه و شکایت در خلوت و تکان دادن سر و سکوت و محافظه⁯کاری برای حفظ جان و آبروی کاذب خود کاری نکردند.

بیست و یک ماه از آن روزها می⁯گذرد و اکنون به جائی رسیده⁯ایم که فرزند آقای خمینی به خاطر حمله به آقای لاهوتی در گیلان بوسیله چماقداران زبان به اعتراض می⁯گشاید و از مسئولین می⁯پرسد که چرا چماقداران را دستگیر نمی⁯کنند؟!

فرزند آقای خمینی شکایت می⁯کند که دو روز از حرف امام درباره آقای لاهوتی نگذشته که چماقداران از سخنرانی آقای لاهوتی جلوگیری می⁯کنند و مردم را نه فقط با چوب و چماق بلکه با اسلحه گرم یا سلاح رسمی پاسداران یعنی ژ۳ می⁯زنند و وکیل گیلان یا یکی از درخشانترین چهره⁯های زندان ساواک آریامهر را ساعتها در مسجد زندانی می⁯کنند.

آری مگر فرزند امام نمی⁯داند که الان بیست و سه ماه است که غول فاشیزم از بطری خارج شده است، و هنگامی که حزب جمهوری اسلامی و گروه⁯های وابسته به آن تشکیل شد چوب و چماق و چاقو نیز به کار افتاد؟ آیا در این مدت فقط آقای لاهوتی است که مورد تجاوز قرار می⁯گیرد؟ در این مدت هزاران نفر را با چوب و چماق زدند و اکنون صدها نفر به گناه شرکت در اجتماعات و سخنرانی⁯ها و توزیع و فروش روزنامه و یا حمل کتاب و جزوه بدون حکم قانون و بدون توجه به اصول قانون اساسی پس از اینکه کتک خوردند و مجروح شدند در زندانهای کشور به سر می⁯برند.

در تمام این مدت مردم شکایت کردند، اعتراض کردند، گفتند و نوشتند و حتی به کرات به وزیر کشور و رئیس شهربانی نوشتند که اگر شما با حکومت فاشیزم و چوب و چماق مخالفید، اگر مسلمانید و اگر به انقلاب و آزادی و استقلال کشور اعتقاد دارید، ما سردسته چماقداران و چاقوکشان را با اسم و رسم و با سند و مدرک به شما معرفی می⁯کنیم و شما آنها را توقیف کنید.

چقدر در این مدت سند و مدرک از چماقداران منتشر کردند، چه کسی به این حرفها گوش کرد؟ آیا فرزند امام تقریرات آقای خمینی را در ولایت فقیه نخوانده است که درباره اختیار و مسئولیت فقیه می⁯گویند: “قیم ملت با قیم صغار از لحاظ وظیفه و موقعیت هیچ فرقی ندارد… مگر حرفهای آقای خمینی را نخوانده⁯اید که در ولایت فقیه می⁯گویند: قانون مجری لازم دارد… ولی امر متصدی قوه مجریه قوانین نیز هست، دین⁯شناسان یعنی فقها باید متصدی آن باشند. ایشان هستند که بر تمام امور اجرائی و دارائی و برنامه⁯ریزی کشور مراقبت دارند”، “فقها باید رئیس ملت باشند، فقها چون نبی نیستند پس وصی نبی یعنی جانشین او هستند بنابراین فقیه، وصی رسول اکرم است و در عصر غیبت، امام⁯المسلمین و رئیس⁯المله می⁯باشد و او باید قاضی باشد و جز او کسی حق قضاوت و داوری ندارد”.

خوب اکنون پس از دو سال که از انقلاب ما می⁯گذرد نتیجه این حکومت و ریاست و قضاوت را می⁯بینیم. مگر مسئولیت مبارزه با مواد مخدر با فقیه نبود؟ مگر انتخابات مجلس خبرگان و مجبس شورای ملی با فقیه نبود؟ مگر مصادره⁯ها و توقیف⁯ها و زندان کردن⁯ها و اعدام⁯ها به دست فقیه نبود؟ مگر حزب جمهوری اسلامی به دست فقها ایجاد نشد؟ مگر در شورای انقلاب و در سپاه پاسداران و در کمیته⁯ها فقها نبودند و نیستند، مگر آنها جز از حکم آقای خمینی اطاعت کردند که می⁯گویند قیم ملت با قیم صغار از لحاظ وظیفه و موقعیت هیچ فرقی ندارد. آیا ملتی که در اداره سرنوشت خود در نظر آقای خمینی در حکم صغیر نابالغ یا سفیه و دیوانه است، حق دارد بر اعمال مسئولین خود نظارت کند و بر کار آنها انتقاد و اعتراض نماید؟

مگر من پس از پیروزی انقلاب ننوشتم که مملکت را با پدرسالاری نمی⁯توان اداره کرد. مگر ننوشتم که چرا مردم نباید بدانند که اعضای شورای انقلاب چه کسانی هستند و چه سوابقی در مبارزه با استبداد دارند و زندگی گذشنه آنها و افکار و روشهای سیاسی و اجتماعی آنها چیست؟ مگر من ننوشتم که حرمت آقای خمینی باید بعنوان یک سرمایه ملی برای مردم محفوظ باشد و این حرمت و جاذبه عظیم ایشان نیابد سرمایه دکانهای سیاسی افرادی قرار گیرد که مردم آنها را نمی⁯شناسند و از سوابق سیاسی آنها هیچگونه اطلاعی ندارند؟ مگر من بارها ننوشتم که محضر آقای خمینی بعنوان رهبر مردم باید به روی همه افراد و گروه⁯ها باز باشد تا ایشان با ایجاد رابطه و تماس با وضع مملکت و مسائل اساسی آن از همه زوایا آشنا شوند.

کسانی که می⁯خواستند بر مردم مثل صغار حکومت و ولایت کنند ایشان را در محاصره گرفتند و راه ورود به محضر ایشان را به روی همه جز خود و محارم خود بستند، حتی رابطه مراجع دینی و روحانیون مبارز و معترض را نیز با ایشان قطع کردند، اما متاسفانه هرگز حرفهای ما که جز مصلحت مردم و انقلاب نبود به گوش آقای خمینی نرسید و یا اگر رسید با تحریف و القای شبهه رسید، آنچنان که ایشان بدون کوچکترین گفت و شنود با اصحاب قلم همچنان به نویسندگان حمله کردند، ایشان گفتند قلم⁯ها را باید شکست و من نوشتم کدام قلم را باید شکست؟ قلمی که در جهت اسارت مردم و برقراری استبداد دینی به کمک چوب و چماق و چاقو و ژ۳ و شکنجه و زندان است و یا قلمی که به قول رسول اکرم مداد العلما افضل من دماء الشهداء است؟

آقای خمینی در یکی از آخرین سخنرانی⁯های خود به نویسندگانی که در خانه می⁯نشینند و بین رژیم سفاک آریامهری با رژیم جمهوری اسلامی مقایسه می⁯کنند حمله کردند. آری آن نویسنده من هستم، من این مقایسه را کردم و همچنان بر این عقیده⁯ام حتی تا پای جان، ولی آقای خمینی نمی⁯دانند که این من نیستم که این مقایسه را می⁯کنم، اکنون همه مردم کوچه و بازار هستند که در اثر روبرو شدن با نظام چوب و چماق و چپاول و غارت و زندان و شکنجه به این مقایسه نشسته⁯اند.

ولی من قبل از این مقایسه و ماه⁯ها قبل و از آغاز پیروزی انقلاب قلمم در این راه به کار افتاد که هرگز این مقایسه لعنتی پیش نیاید و نیاید هرگز روزی که مردم بین رژیم طاغوت پهلوی و رژیم جمهوری اسلامی به مقایسه بنشینند.

من نوشتم که از آقای خمینی به خاطر خود ایشان و به خاطر انقلاب و به خاطر رنجهائی که مردم ما از استبداد کشیده⁯اند بت نسازید. در اسلام بت⁯سازی و بت⁯پرستی شرک و کفر است. آقای خمینی احتیاج ندارد که از صبح تا شب او را مثل خدا و حتی نه مثل پیامبر و ائمه در رادیو تلویزیون و مطبوعات ستایش و پرستش کنید. آقای خمینی نیازی ندارد که اسم او را بر سر هر خیابان و مدرسه و بیمارستان و بندر و شهر بگذارید. آقای خمینی احتیاج ندارد که عکس⁯های او را در میلیون⁯ها نسخه و هر هفته به شکلی تازه بر در و دیوار شهرها و موسسات و ادارات آویزان نمائید.

آقای خمینی رهبر است، او قبل از همه این پرستش⁯ها و بت⁯پرستی⁯ها و نیایش⁯ها در قلوب مردم ایران جا داشت، حرمت و برکت وجود او را حفظ کنید، و او را با مسائل روز و با اختلاف⁯ها و رقابت⁯ها و خودخواهی⁯های خودتان در نیامیزید، وجود او را برای مسائل بحرانی حفظ کنید. اما آنها که در کار ساختن معبد استبداد و پرستش و حکومت مطلقه برای خود و برای بعد از آقای خمینی بودند به این حرفها اعتنائی نکردند، برویم تاریخ قدرتمداری رضاخان را مطالعه کنیم.

آقای خمینی در یکی از آخرین سخنرانی⁯های خود به نویسندگانی که در خانه می⁯نشینند و بین رژیم سفاک آریامهری با رژیم جمهوری اسلامی مقایسه می⁯کنند، حمله کردند. آری آن نویسنده من هستم، من این مقایسه را کردم و همچنان بر این عقیده⁯ام حتی تا پای جان. ولی آقای خمینی نمی⁯دانند که این من نیستم که این مقایسه را می⁯کنم، اکنون همه مردم کوچه و بازار هستند که در اثر روبرو شدن با نظام چوب و چماق و چپاول و غارت و زندان و شکنجه به این مقایسه نشسته⁯اند.

آقای خمینی همیشه به نویسندگان حمله می⁯کنند اما هرگز این نویسندگان و روشنفکران را به ملاقات خود دعوت نکردند و نخواستند با آنها به گفت و شنود بنشینند. زیرا من نویسنده کسی نیستم که بروم در پائین پای ایشان بایستم و کسی به نمایندگی از طرف من خطابه⁯ای در تملق و چاپلوسی از آقای خمینی بخواند و آقای خمینی نیز مطالبی بگویند و فردا در رادیو و تلویزیون و مطبوعات بنویسند که نویسندگان به خدمت امام رسیدند و امام رهنمودهائی بدانها داد. من نویسنده طالب گفت و شنود و سؤال و جواب هستم. نویسنده و روشنفکر اگر نویسنده و روشنفکر واقعی و صادق و بی⁯غرضی باشد از آنجائی که طالب هیح جاه و مقامی نیست اهل هیچ تملق و بت⁯پرستی هم نیست. نویسنده و روشنفکر صادق و واقعی و بدون توقع اهل صراحت است. سر در آستانه هیچ قدرتی خم نمی⁯کند. مگر عشقی⁯ها و فرخی⁯ها و مدرس⁯ها و دهخداها و صوراسرافیل⁯ها و میرزاخان⁯ها و اسدآبادی⁯ها و شریعتی⁯ها در ایران و راسل⁯ها و سارترها و کاموها و آناتول فرانس⁯ها و امیل زولاها و ناظم حکمت⁯ها و ساخاروف⁯ها و سولژنتسین⁯ها و دانیل اوسنیاوسکی⁯ها و صدها و صدها نویسنده و روشنفکر دیگر در دنیا در برابر قدرت سر خم کردند و یا ایمان و عقیده خود را در برابر پول و مقام فروختند. آقای خمینی شاید به خاطرشان بیاید که آریامهر کبیر هم در باغ سرسبز و مصفای نیاوران و سعدآباد اندیشمندان را به حضور می⁯پذیرفت و دویست و سیصد نفر باصطلاح اندیشمند دست به سینه در برابر او می⁯ایستادند و فرمایشات ایشان را درباره همه علوم اجتماعی و سیاسی و فلسفی و طبیعی و ریاضی و نجومی و فنی با سکوت و احترام و شاید اعجاب و تحسین اصغا میکردند و برای ایشان کف می⁯زدند.

آقای خمینی زندگی آقای بنی⁯صدر و رجائی و بهشتی و دیگر منصوبان و معتمدان خود را با زندگی آریامهری شاه و ازهاری و هویدا و دیگران مقایسه کردند اما مگر زندگی رضاخان قزاق و داور و تدین و سیدیعقوب انوار و احمدآقاخان⁯ها و کریم آقاخان⁯ها و آیرم⁯ها و خدایارخان⁯ها در اوایل کار قلدری به همان حشمت و جلال در دوران افول آنها بود؟ آنها نیز در اول کار چیزی نداشتند، و در خانه⁯های محقر و با حقوق ناچیز زندگی می⁯کردند. خانه رضاخان حتی در زمان میرپنجی در محله سنگلج و در میان مردم بود. قدرت و تبعات مادی آن یکمرتبه اوج نمی⁯گیرد، هنوز دو سال از آغاز انقلاب نگذشته است. آقای بهشتی و آقای باهنر و سایر دوستان در سه سال قبل یا معلم مدرسه و یا کتاب⁯نویس وزارت آموزش و پرورش بودند. و کار برخی از ارباب عمائم نظیر آقای رفسنجانی خرید و فروش زمین و ساختمان خانه بود و شگفتی ما از این است که آقای خمینی من نویسنده و یا آن دانشجوی مجاهدی را که با تمام وجود و هستی خود با قلم و قدم با طاغوت، مبارزه می⁯کرد مورد عتاب و سرزنش قرار می⁯دهند اما از آقای بهشتی رئیس دیوان کشور که برخلاف نص صریح قانون اساسی جمهوری اسلامی به این سمت از سوی ایشان منصوب شدند نمی⁯پرسند که خوب مرد حسابی توی روحانی و فقیه که می⁯خواهی رئیس⁯المله و امام⁯المسلمین باشی چگونه به توصیه شریف امامی استاد و بنای اعظم لژهای فراماسونری ایران وابسته به لژ اسکاتلند و رئیس سنای آریامهری به امامت جماعت مسجد هامبورگ می⁯روی؟ و چگونه راضی می⁯شوی که این انتصاب به معرفی آقای خوانساری مجتهد مرجع به تائید اعلیحضرت شاهنشاه آریامهر برسد؟ و از آقای بهشتی و باهنر نمی⁯پرسند که وقتی خانم فرخ⁯رو پارسای آنچنان وزیری است که باید به کیفر اعمال خود اعدام شود شما چگونه در دستگاه چنین وزیری به عنوان فقیه کتاب⁯های درسی می⁯نوشتید و اخلاق و احکام اسلامی را در سیستم آموزشی سراپا فساد آریامهری تبلیغ می⁯کردید؟

من به خاطر همین مسائل بود که از روز اول پیروزی انقلاب نوشتم که مملکت را با پدرسالاری نمی⁯توان از بالای سر مردم و خارج از شرکت و نظارت مردم اداره کرد. در این صورت چه تعجبی دارد که مجله تایم می⁯نویسد که حضرات دانشجویان پیرو خط امام به این علت اسناد دفتر لینگن کاردار سفارت آمریکا را فاش نکردند که تعدادی از رهبران آنها مثل آقای بهشتی و خامنه⁯ای چه قبل از سقوط شاه و چه پس از آن با سفارت آمریکا در ارتباط متواتر بودند. آنها از چه عواملی برای استقرار فاشیزم و تحمیل سکوت بر مردم از راه چوب و چماق و چاقو و زندان و شکنجه استفاده کردند، تئوری اسلامی قدرت یعنی اینکه قیم مردم مثل قیم صغار است در اختیار آنها بود. آخر چطور می⁯شود که همه مردم حتی افرادی نظیر لاهوتی⁯ها و تهرانی⁯ها دروغ می⁯گویند اما حرف⁯های بهشتی و خامنه⁯ای و رفسنجانی و گروه دوستان و محارم ایشان راست است؟! بردارید همان شماره روزنامه⁯هائی که اعتراض فرزند امام را منعکس کرده⁯اند بخوانید و ببینید که استاندار گیلان با چه شدتی حرف⁯های ایشان را تکذیب می⁯کند و همه تقصیرها را به گردن آقای لاهوتی و محافظ ایشان می⁯اندازد. این آقای استاندار گیلان کیست؟ از کجا آمده است، و به کجا بستگی دارد و چرا با این شدت حرکت نماینده مردم گیلان و درخشان⁯ترین چهره زندان ساواک را تکذیب می⁯کند؟

این همه نورسیده متعصب و غبرتمند اسلامی در این دو سال از کجا ظهور کرده است که هم در مقام استانداری و فرمانداری و بخشداری و مسئولیت ادارات و سازمانهای دولتی نشسته⁯اند و هم از نهضت فاشیستی چماقداری حمایت می⁯کنند، ما هویت هر کس را در این گونه مقام⁯ها می⁯پرسیم میگویند بعد از انقلاب از آمریکا آمده است، این اسلام چوب و چماق چگونه اسلامی است که ما در ایران به یاد نداریم و آن را نمی⁯شناسیم. آیا بسته⁯بندی شده از ماوراء بحار به ایران صادر شده است!!؟

آیا اسلام، آنچنان مذهبی است که در آن قیم مردم نظیر قیم صغار است؟! چرا از مقایسه بین رژیم آریامهری و رژیم جمهوری اسلامی ناراحت و خشمگین می⁯شوید؟ در رژیم آریامهری مردم به مثابه رعیت بودند و در رژیم جمهوری اسلامی به مثابه صغیرند، با این فرق که رعیت امید دارد که روزی آزاد از قید رقیت ارباب و سلطان قدر قدرت که سلطنتش و قدرتش نامشروع است رها گردد اما در جمهوری اسلامی مردم همچنان صغیرند و صغیر باقی می⁯مانند و هرگز به مرحله بلوغ نمی⁯رسند زبرا فقیه جانشین پیغمبر است. آقای بهشتی و خامنه⁯ای و رفسنجانی و سایر روحانیون و فقها و حکام شرع بر همین اساس و بر پایه همین تئوری است که می⁯خواهند قدرت خود را بعد از آقای خمینی در ایران مستقر کنند. اینکه آقای بهشتی امروز حتی در زمان حیات آقای خمینی کوس رئیس⁯المله و امام⁯المسلمین بودن را بدون توجه به قانون اساسی جمهوری اسلامی و بدون اعتنا به اعتراض و فریاد مردم به صدا درآورده است و وزرا را به حضور خود احضار می⁯کند و با دبدبه و کبکبه به مسافرت می⁯رود و فرماندهان ارتش و استاندارها و فرمانداران و روسا را در التزام رکاب خود می⁯پذیرد و به چنان قدرتی رسیده که ماموران و سفرای خارجی برای حل مشکلات خود به او مراجعه می⁯کنند با اتکاء به همین تئوری است که مردم احساس دارند اما شعور ندارند، مردم صغیرند و صغیر توانائی حکومت بر خود را ندارد!!

اینکه آقای بهشتی در افاضات خود می⁯گوید که روشنفکران معنای آزادی را نمی⁯فهمند به همین علت است که روشنفکر طالب گفت و شنود است. مگر شاه جز این می⁯گفت، مگر شاه نمی⁯گفت که مردم چون بلوغ سیاسی ندارند، نمی⁯توان به آنها آزادی داد، اول باید دموکراسی اقتصادی برقرار کرد بعد دموکراسی سیاسی!!! مگر آقای بهشتی و رهبران حزب جمهوری اسلامی امروز جز این می⁯گویند؟ آیا واقعا کمیته⁯ها و شهربانی و وزارت کشور و پاسداران نمی⁯دانند ریشه نهضت چماقداری و قلدری از کجاست، و از سوی چه حزب و چه گروهی حمایت می⁯شود. پول⁯ها چگونه و در کجاها به سردسته⁯های چماقداران می⁯رسد، چه افرادی سازمان چماقداری را اداره می⁯کنند؟ پس چگونه کودتا کشف می⁯کنند و ده⁯ها و ده⁯ها افسر و نظامی را به جوخه آتش می⁯سپارند؟ چگونه در مدارس و ادارات سرویس⁯های جاسوسی تشکیل می⁯دهند و افراد ناراضی و معترض را به نام ضدانقلاب از هستی و زندگی ساقط می⁯کنند؟

چرا آقای خمینی اجازه نمی⁯دهند که یک گفتگوی رودررو با شرکت گروه⁯ها و افرادی که چماقداران را با اسم و رسم می⁯شناسند، با سردسته⁯های چماقداران و رهبران سیاسی آنها در حضور ایشان تشکیل شود تا حقایق به طور عینی برایشان آشکار گردد.

آیا وقتی پزشک معالج آقای خمینی بدون احراز سوابق و صلاحیت شغلی هم به ریاست دانشگاه تهران می⁯رسد و هم به مقام وزارت علوم دست می⁯یابد ما حق نداریم به یاد دکتر اقبال پزشک مخصوص قوام⁯السلطنه و دکتر ایادی پزشک مخصوص آریامهر مخلوع بیفتیم و به مقایسه بنشینیم.

در کتاب لطائف الامثال و ظرائف الاقوال رشید وطواط داستان آن شیر را میخوانیم که در مرغزاری با سه گاو سرخ مو، سفید مو و سیاه مو در همزیستی مسالمت⁯آمیز به سر می⁯برد. شیر گرسنه بود اما از پس سه گاو برنمی⁯آمد، پس نخست به نزد گاو سرخ مو و سیاه مو می⁯رود و می⁯گوید، این گاو رفیق شما با رنگ سفیدش ما را لو میدهد و گرفتار چنگال شکارچی⁯ها می⁯کند اجازه بدهید من او را بخورم تا خطر هلاکت ما از میان برود، آنها رضایت می⁯دهند و شیر گاو سفید مو را نوش جان می⁯کند و پس از چند روز که گرسنگی بر او غلبه می⁯کند به نزد گاو سرخ مو می⁯رود و می⁯گوید، با رفتن گاو سفید متاسفانه خطر رفع، نمی⁯شود زیرا رنگ سیاه گاو رفیق ما هنوز برای امنیت و سلامت ما خطر دارد تو اجازه فرما که من این، خطر را هم از سر جناب شما و حقیر سراپا تقصیر دفع کنم و چنین کرد و پس از چند روز به خدمت گاو سرخ⁯مو آمد و گفت رفیق عزیز حالا نوبت جناب شماست که سخت گرسنه و محتاجم و گاو سرخ⁯مو سری تکان داد و گفت می⁯فهمم حق با شماست جناب شیر برای اینکه: “انما اکلت یوم اکل الثور الابیض” یعنی: “من آن روزی بلعیده و خورده شدم که گاو سفید مرحوم را نوش جان فرمودید.”

می⁯بینید که تئوری قدرت و بقای انسب مدت⁯ها قبل از ماکیاول و ماکیاولیسم با این ایجاز و بلاغت از سوی یک روشنفکر مسلمان ایرانی گفته شده است، قدرت و تلاش برای حفظ خود در این داستان کوتاه و بلیغ نخست تئوری عوام⁯فریب خود را می⁯سازد شیر با اتکا به جهل دوستان به ضعیفترین نقطه⁯ضعف طعمه⁯های لذید خود تکیه می⁯کند که حفظ موجودیت فردی آنهاست. و از این نقطه ضعف است که نقطه قدرت آنها را که اشتراک و وحدت آنهاست متلاشی می⁯نماید. این قانون قدرت است، وقتی که ما پس از انقلاب می⁯گفتیم و تکرار می⁯کردیم که کسی با مجازات و مبارزه با ضد انقلاب و دستگیری افراد خرابکار و فاسد مخالف نیست. مخالفت با شیوه⁯ها و روش⁯هاست. اگر فرزندان مرحوم طالقانی عملی برخلاف مصالح جامعه و انقلاب مرتکب شده بودند باید به مجازات عمل خود می⁯رسیدند اما در چهارچوب قانون و به حکم قانون و در حمایت قانون، اگر افراد و گروه⁯هائی برخلاف مصلحت انقلاب حرف می⁯زدند و عمل می⁯کردند و در کار سازماندهی نظام جمهوری اخلال می⁯کردند باید با شدت مورد تعقیب قرار گیرند اما در چهارچوب قانون و در حمایت قانون. چرا؟ برای اینکه روش⁯ها و شیوه⁯های خارج از قانون بر نظام جمهوری مستولی نشود، و هر کسی به خود اجازه ندهد که بدون حکم قانون و بدون اطلاع قانون به حریم دیگری تجاوز کند.

اگر آن شیوه⁯ها و روش⁯ها از سوی زعمای قوم و فقها و روحانیونی که خود را متعهد و مسئول امور مردم می⁯دانستند و مستقیما از سوی آقای خمینی منصوب شده بودند به وجود نمی⁯آمد و مورد حمایت قرار نمی⁯گرفت چگونه است که در حکومت قانون اساسی و شورای عالی قضائی و مجلس شورای ملی و حکومت مستقر، چیزی به اسم دادستانی انقلاب تهران به خود اجازه می⁯دهد که روز روشن دانشجوی تیرخورده و مجروح را که سرم به بدنش وصل شده و در تخت بیمارستان افتاده است با حکم رسمی و با زور و بی⁯اعتنائی کامل به بدیهی⁯ترین اصول انسانی از تخت بیمارستان به زیر می⁯کشند و با خود به زندان می⁯برند. عجبا که فرزند آقای خمینی به این عمل که بسی هولناک⁯تر و موحش⁯تر از حمله به آقای لاهوتی است اعتراض نمی⁯کند، عجبا که نمایندگان مجلس و شورای عالی قضائی و شورای نگهبان همه در برابر این وحشیگری فاشیستی و امثال فراوان آن سکوت کردند و می⁯کنند.

اگر شورای نگهبان فقط وظیفه⁯اش این است که چیزی خلاف قانون اساسی به اسم قانون تصویب نشود پس نگهبان قانون اساسی و حفظ قانون اساسی و اجرای صحیح اصول آن کیست؟

مجلس که مرعوب و مجذوب کامل است و چشمانش را بر تمامی جریان چماق کشی و قلدری و فاشیستی بسته است و شورای عالی قضائی و رئیس آن که به چیزی که توجه ندارد همان حفظ حقوق قانونی مردم و تاکید خود به عنوان حافظ عدالت و قضای اسلامی است. آقای وزیر کشور می⁯گوید “وقتی نارضایتی زیاد شود خطر بزرگی است اما وقتی نمایندگان مجلس به عنوان حق قانونی خود از او سؤال می⁯کنند که چرا جلوی چاقوکشی و چماق⁯زنی را نمی⁯گیرید و از او درباره حمله⁯های فاشیستی گروه⁯ها و باندهای سازمان یافته و شناخته شده توضیح می⁯خواهند، پس از گذشت هفته⁯ها برای دادن جواب به مجلس نمی⁯رود.

وقتی آقای بهشتی می⁯گوید روشنفکران معنای آزادی را نمی⁯فهمند، کسی از او نمی⁯پرسد که شما در چه مقامی این حرف را می⁯زنید، در مقام ریاست دیوان کشور و یا در مقام رهبری حزب جمهوری اسلامی و یا عضو و رئیس شورایعالی قضائی، آخر چگونه کسی به خود اجازه می⁯دهد که از همه وسایل ارتباط جمعی که مال مردم است آزادانه استفاده کند و حرف⁯هایی بزند که جوابش را هرگز اجازه نمی⁯دهند به گوش ایشان برسانند. کسی نمی⁯پرسد صلاحیت علمی و سیاسی و اجتماعی شما و سوابق مبارزه شما در طرح این سؤال که از سراپای آن بوی استبداد و خودکامگی استشمام می⁯شود چیست؟

اگر روشنفکر جماعت آدم⁯هایی هستند که در رشته⁯هایی از علوم انسانی در جامعه⁯شناسی، در علوم تربیتی، در روانشناسی، در اقتصاد تخصص دارند چگونه می⁯شود که معنای آزادی را نفهمند. اگر روشنفکر معنای آزادی را نمی⁯فهمد، چرا در هفتاد سال قبل مجتهد بزرگ شیعه امامیه یعنی میرزای نائینی با آن شدت با مشروعه شیخ فضل⁯الله نوری مخالفت کرد و گفت او میخواهد با فریفتن و استفاده از اسلام استبداد دینی به وجود آورد؟

آیا قربانیان راه آزادی در مشروطه و پس از آن کمتر از آقای بهشتی معنای آزادی را می⁯فهمیدند؟

وقتی می⁯بینیم که حکومت از کسانی تشکیل شده است که همه با هم شریکند و یا همه با هم قوم و خویش هستند و یا همه با هم در حزب جمهوری اسلامی و گروه⁯های وابسته به آن هستند، چرا از مقایسه بین رژیم آریامهری و رژیم جمهوری اسلامی ناراحت می⁯شوید؟ وقتی می⁯گوئیم جمهوری اسلامی یک الیگارشی یا حکومت خانوادگی و گروهی معدود است، چرا از واقعیت خشمگین می⁯شوید؟

چرا اسناد و مدارک وابستگی⁯های آقایان مسئولین درجه اول مملکت را در سفارت آمریکا و بایگانی ساواک منتشر نمی⁯⁯کنید و اگر می⁯دانید چرا از آنها دفاع می⁯کنید و اگر نمی⁯دانید چرا دست به تحقیق نمی⁯زنید؟ آیا کسی که با سفارت آمریکا در رابطه بوده و با تائید شاهنشاه آریامهر طبق نامه شریف امامی رئیس مجلس سنا به شهربانی کل کشور به امامت جماعت هامبورگ منصوب می⁯شود می⁯تواند به عنوان یک فقیه امام⁯المسلمین و رئیس⁯المله باشد؟!

آقای خمینی از مقایسه بین رژیم شاه و رژیم جمهوری اسلامی ناراحت می⁯شوند اما من شاهد از قول فرزندشان در اعتراض به حمله به آقای لاهوتی می⁯آورم که او نیز در برخورد با واقعیت⁯ها ناچار به مقایسه می⁯شود، فرزند آقای خمینی در نامه به نمایندگان مجلس در اعتراض به حمله به آقای لاهوتی در گیلان می⁯نویسد: “…روز بعد در کوچصفهان سخنرانی می⁯کند، دوباره همان عده به مجلس سخنرانی حمله می⁯کنند و می⁯گویند تحویلش بدهید. خانمش را که در ماشین نشسته بوده است بیرون می⁯آورند و میزنند و بعد چرخ ماشینش را با گلوله ژ3 پنچر می⁯نمایند و ساعت⁯ها او را در مسجد یعنی خانه خدا زندانی می⁯کنند، در و پنجره⁯های مسجد را می⁯شکنند که عمال شاه بعد از 37 سال سلطنت او دست به این کارها نزدند. آخر چگونه می⁯شود که عمق فاجعه را ترسیم کرد؟…” عمق فاجعه این گونه ترسیم می⁯شود که وقتی فرزندان طالقانی را با روش⁯های فاشیستی در خیابان و روز روشن گرفتند هیچ کس نخواست عمق فاجعه را که تازه در حال آغاز بود بفهمد. هیچکس به روی خود نیاورد و خیال کردند از ملاقات آقای طالقانی با آقای خمینی و از همراهی فرزند آقای خمینی با آقای طالقانی از تهران به قم مسئله حل شده است، اما آن تازه شروع فاجعه بود. و امروز فرزند امام شکایت می⁯کند که هنوز یک هفته از عبارت امام که هرکس لاهوتی را اذیت کند من را اذیت کرده است نمی⁯گذرد. چرا؟ لابد برای اینکه او در نوارش از امام و انقلاب تعریف کرده است…”.

آری این همان عمق فاجعه است که رشید وطواط با آن داستان با ایجازی اعجازآمیز بیان کرده است، وقتی چرخ فاشیزم حرکت می⁯کند، نخست توده را با چوب و چماق و گلوله و ترور مرعوب می⁯کند و سپس مخالفان غیرمعروف و کم⁯اعتبارتر را به تدریج از میان برمی⁯دارد و سرانجام به جایی میرسد که پس از عبور از حریم مرحوم طالقانی به ساحت حرمت آقای خمینی می⁯رسد، این قانون فاشیزم است. اما این کار به دست چه کسانی صورت می⁯گیرد؟ به دست همان افرادی که برخاسته از اعتماد آقای خمینی و مورد اعتماد و منصوب ایشان هستند.

گناه من نویسنده که توقع هیچ مقام و منصبی و جاه و مالی از هیچ کس ندارم همین گفتن حقایق است. اگر صدای پای فاشیزم را احساس میکنم و فریاد می⁯زنم برای این است که تاریخ را ورق زده⁯ام، صدای پای فاشیزم و حرکات و نرمش⁯ها و ناز و غمزه⁯های اولیه فاشیست⁯ها را می⁯شناسم. اگر می⁯گویم که رژیم جمهوری اسلامی اکنون در کار ساختن کاریکاتوری از رژیم استالینی به کمک حزب وابسته توده است برای این است که می⁯دانم و می⁯دانند که حزب وابسته توده دلش برای اسلام و جمهوری اسلامی نسوخته است، می⁯دانم و می⁯دانند که با چماق و چوب و گلوله و خشونت و اعدام و با استفاده از افراد ناصالح و بدون سابقه و ناشناس و اسلام⁯پرستان وارده از آمریکا و اروپا به پایانی جز برگشتن مردم از اسلام و افتادن در دام حزب توده نخواهیم رسید. زیرا هر چه اسلام با این گونه روش⁯های بربریت و فاشیستی همراه با غارت و فساد و تبعیض و گرانی و تورم و بیکاری و وابستگی زیادتر به امپریالیزم بر زندگی مردم تحمیل شود حزب توده به هدف خود که مأیوس کردن مردم از دین و مذهب و مخالفت با روحانیت است نزدیکتر می⁯شود.

آقای خمینی از آقای بهشتی و باهنر نمی⁯پرسند که وقتی خانم فرخ⁯رو پارسای آنچنان وزیری است که باید به کیفر اعمال خود اعدام شود شما چگونه در دستگاه چنین وزیری به عنوان فقیه کتاب⁯های درسی می⁯نوشتید و اخلاق و احکام اسلامی را در سیستم آموزشی سراپا فساد آریامهری تبلیغ می⁯کردید؟

مضحک است که نمی⁯بینیم که تاریخ تکرار می⁯شود، رضاخان چگونه بر قدرت مسلط شد، مدرس⁯ها و عشقی⁯ها و فرخی⁯ها و روشنفکران و روحانیون مبارز را چگونه کشت و سپس سرانجام وقتی در قدرت فعال مایشاء شد چگونه اطرافیان خود را که در کار رسیدن او به سلطنت به او کمک کردند و آتش⁯بیار معرکه او بودند مثل داورها و تیمورتاش⁯ها و نصرت⁯الدوله⁯ها و تدین⁯ها را از میان برداشت. هیچکس نیست که در این مملکت و در مجلس شورای آن سؤال کند که چرا حتی یک بار چماق⁯به⁯دستان مجالس سخنرانی ⁯آقای بهشتی و رفسنجانی و خامنه⁯ای و باهنر و موسوی اردبیلی را به هم نمی⁯زنند؟! اگر من نویسنده و یا روشنفکران دیگر و دانشگاهیان و معلمان و نویسندگان به زعم تبلیغ دروغین آقایان در دین و اعتقادمان تردید و شکی وجود دارد و یا به قول آقای محمدی گیلانی قاضی شرع من نویسنده همفکر شاپور بختیار هستم آقای لاهوتی و آقای علی تهرانی که در مسلمانی و اجتهاد و صلاحیت مذهبی و اعتقادیشان تردیدی نیست آنها را چرا با چوب و چماق می⁯زنند و حتی به زن⁯هایشان رحم نمی⁯کنند و از روبرو شدن آنها با مردم و سخنرانی آنها جلوگیری می⁯کنند؟!!!

فرزند امام در نامه⁯اش می⁯نویسد: “آخر چرا دستگاه قضائی از این موضوعات بی⁯تفاوت می⁯گذرد…” ما این سؤال را از شما می⁯کنیم که آقای خمینی چرا از آقای بهشتی که در رأس دیوان کشور قرار دارد و از آقای موسوی اردبیلی که در رأس دادستانی دیوان کشور و از آقای قدوسی در رأس دادستانی کل انقلاب و دولت و وزیر کشور آن این سوال را نمی⁯کنند، آخر مردم می⁯گویند اینها که همه منصوب آقای خمینی و مورد اعتماد ایشان و زیر حمایت ایشان هستند. مگر اینها نیستند که خط امام را اختراع کردند، مگر چوب و چماق و چاقو و ژ3 و زندان و شکنجه و سرکوب و فریاد اعتراض و اشغال سفارت و گروگانگیری و پرداخت میلیاردها دلار بابت این جنایت آشکار و جنگ ایران و عراق و تعطیل دانشگاه⁯ها و پاکسازی و اعدام⁯ها و کشت و کشتار کردستان و کوبیدن شهرهای بی⁯دفاع و خانه و زندگی مردم بر سر آنها در رابطه با این خط نبود؟ مگر همین آقایان نبودند که از خط امام چماق تکفیر ساختند و به کمک حزب وابسته توده و جوان⁯های فریب⁯خورده آن و سایر گروه⁯های وابسته⁯اش و حزب جمهوری اسلامی و گروه⁯های تابعش بر سر مردم زدند و صداهای مخالف استبداد را خفه کردند و زندان⁯های مملکت را از دختران و پسران جوان پر کردند؟

فرزند امام از عزیزان خود در روزنامه⁯های مصادره شده می⁯خواهد که چرا ساکت نشسته⁯اند و به آنها می⁯گوید: “من از دیگران توقعی ندارم اما شما دیگر چرا که امید ما بودید…” مگر نمی⁯دانید که این روزنامه دست عزیزان شما نیست و اختیار آنها در دست سران چماقداران و قداره⁯بندان حزب جمهوری و حزب توده است و عزیزان شما هم مثل نمایندگان مجلس شورای ملی یا مرعوبند و یا مجذوب!

بازهم تاریخ را مطالعه کنید و ببینید که رضاخان چکمه⁯پوش و هیتلر و موسولینی چگونه بر سر کار آمدند. شما خیال می⁯کنید که پرونده تاریخ بسته می⁯شود، دیگر کتاب⁯ها را نمی⁯سوزانند و کتابخانه⁯ها را غارت نمی⁯کنند و کتاب⁯های چاپ شده را از چاپخانه⁯ها نمی⁯برند، قلم⁯ها ساکت نمی⁯شوند و قلم⁯به⁯مزدان پا به صحنه نمی⁯گذارند و بی⁯دین⁯ها و لامذهبان چپ مکتبی در کنار مذهبیون مکتبی قرار نمی⁯گیرند و دست در دست هم برای سرکوب اندیشه انتقادی آزادی معرکه بورژوازی و لیبرالیزم را برپا نمی⁯کنند؟! فرزند امام چرا از این آقایان نمی⁯پرسد اگر فقه شیعه امامیه براساس اجتهاد و تعقل و تفقه است چرا به جای تحقیق و اجتهاد و تفقه در احکام اسلامی راهی برای هماهنگ کردن حدود و قصاص با شرایط زمان نمی⁯جوئید و فقط ترجمه⁯های ناقص نصوص فقهی را به عنوان لایحه قصاص تهیه کرده⁯اید، اگر قصاص و حدود لایتغیر و غیرقابل انطباق است پس یک کتاب و یک رساله و یک اجتهاد بوسیله همان علمای صدر شیعه کافی بوده است دیگر اجتهاد چه معنی دارد و دیگر چرا هر فقیهی برای خود و به اسم خود رساله می⁯نویسد؟

آیا با این لایحه دیگر یک خارجی اعم از لامذهب و یا مسیحی و یهودی و یا بودائی می⁯تواند به ایران سفر کند؟ یا به عنوان کارشناس یا جهانگرد یا اهل تحصیل و اهل تحقیق در کشور ما اقامت نماید؟ آیا باید بار دیگر نظام کاپیتولاسیون را در کشور احیا کرد؟ اگر این نظام جزائی ایران به ترتیبی که در لایحه قصاص منعکس شده است مورد قبول دنیا قرار نگیرد که نمی⁯گیرد تبعات قضائی و جزائی رابطه ایران با دنیای خارج چگونه خواهد بود؟

آیا اگر طبق این لایحه در یک محفل و مجتمع زنانه مثل یک مدرسه دخترانه قتلی اتفاق بیفتد و دختری به دست دختر دیگر یا زن دیگر به قتل برسد، زنی که حق شهادت ندارد چگونه می⁯تواند نسبت به مجرمیت قاتل شهادت بدهد و اگر قاتل منکر قتل شد تکلیف چه می⁯شود؟

فرزند امام می⁯نویسد: “…. دعوا بر سر این است که چرا شما اسلام و مسائل اسلامی را تشخیص می⁯دهید و ما نمی⁯دهیم؟ از کجا شما اسلام⁯شناس شده⁯اید و عده⁯ای دیگر از مسائل اسلامی بدون اطلاع؟” نه برادر دعوا بر سر اسلام نیست، اشتباه شما در همین جاست، دعوا بر سر قدرت است، دعوا بر سر این است که اسلام وسیله است، از اسلام به جای وسیله تزکیه و طهارت و انقلاب و مبارزه با فساد و قدرت طاغوتی و کفر و نخوت و غرور سلاح تکفیر برای سرکوب مخالفان استبداد و قدرت طاغوتی ساخته⁯اند. مگر تاریخ اسلام را نخوانده⁯اید مگر شما و فقها و علمای اسلامی امروزی بالاتر از اصحاب پیامبر اسلام هستید. مگر نمی⁯دانیم که بر سر ارثیه معنوی پیامبر یعنی اسلام پس از وفات رسول اکرم چه آوردند و چگونه نیای اسلام ولایت بر حق على را زیر پا گذاشتند و دستگاه خلافت را به اشرافیت و سلطنت و قوم و خویش بازی و تقسیم مال و مقام به دوستان و اقوام تبدیل کردند. و امروز ما بر سر همان دوران تاریخی قرار گرفته⁯ایم.

واقعیت این است که گروهی میراث⁯خوار انقلاب که متاسفانه همه آنها برگزیده و منتخب آقای خمینی هستند می⁯خواهند اسلام را وسیله قدرت مطلقه و سلاح سرکوب مخالفین خود قرار دهند، آنها در مدت دو سال پس از انقلاب در این مسیر ره سپردند، و اکنون نیز جز نابودی دستاوردها و هدفهای انقلاب و به دست آوردن قدرت مطلقه چه در زیر نام جمهوری اسلامی یا خلافت اسلامی یا سلطنت اسلامی و برقراری نظام سانسور و خفقان و در نتیجه ایجاد رابطه وابستگی با ابرقدرت⁯ها برای حفظ قدرت خود هیچ هدفی ندارند. وقتی به قول فرزند آقای خمینی پاسدار نگهبان خانه آقای خمینی از ورود کس یا کسانی که دیدار او به مذاق سردمداران چماق⁯زنی و سانسور و اختناق خوش نمی⁯آید جلوگیری می⁯کند و فریاد می⁯زند “این لیبرال را راه ندهید” این همان داستان بسیار طبیعی است که صدها هزار بار در طول تاریخ تکرار شده است که وقتی جلوی زورگوئی و قلدری و بی⁯منطقی را از قدم اول نگیری و این غول بی⁯مسئولیت و ضد قانون و ضد عدالت و اخلاق بدون دردسر و ممانعت رشد کند روزی می⁯رسد که حریم حرمت آقای خمینی را نیز در می⁯نوردد.

چه تعجبی دارد که مجله تایم می⁯نویسد که حضرات دانشجویان پیرو خط امام به این علت اسناد دفتر لینگن کاردار سفارت آمریکا را فاش نکردند که تعدادی از رهبران آنها مثل آقای بهشتی و خامنه⁯ای چه قبل از سقوط شاه و چه پس از آن با سفارت آمریکا در ارتباط متواتر بودند.

چه کسی می⁯توانست تصور کند که روزی می⁯رسد که رضاخان قزاقی می⁯تواند مدرس را بکشد و موتمن⁯الملک و مصدق را خانه⁯نشین کند و او این کار را کرد زیرا وقتی نویسنده و روزنامه⁯نویس و نماینده مجلس را یا با پول خرید و یا در قزاقخانه به چوب بست و چاقوکش⁯ها و اراذل و اوباش را در داخل و خارج مجلس و کوچه و بازار و مسجد به میان مردم انداخت و مردم سکوت کردند و ترسیدند و دم بر نیاوردند سرانجام کار به جایی رسید که بساط مشروطه را در درون امواجی از تفرقه و اختلاف و خودخواهی و بی⁯تفاوتی درهم نوردید، و به جای افسران وطن⁯دوست و تحصیل⁯کرده و روشنفکری چون کلنل محمدتقی⁯خان پسیان⁯ها و ماژور فضل⁯الله⁯خان⁯ها و نویسندگان بزرگ و ایران⁯دوست و معتقدی چون دهخداها، قزاق⁯های بیلمز و مطیعی چون خدایارخان⁯ها و احمدآقاخان⁯ها و کریم آقاخان⁯ها را بر مردم مسلط کرد.

اگر امروز مردم ایران اعم از روحانی راستین و روشنفکر واقعی و افراد زحمتکش و کارگر و پیشه⁯ور و دهقان و کارمند همچنان در تفرقه و نفاق و اختلاف و حفظ منافع خصوصی باقی بمانند و نیروی خود را در یک صف واحد بر علیه ارتجاع و فاشیزم و استالینیسم متحد ننمایند بار دیگر غول ارتجاع و فاشیزم بر زندگی و حیات و فرهنگ و اقتصاد و اجتماع ایران مسلط خواهد شد، کیست که امروز در محافل آگاه و مطلع با توجه به خط شیوه تشکیل حزب جمهوری اسلامی و گروه⁯های وابسته و طرز کار و محل آن در این دو سال نداند که آقای بهشتی فکر و ذکری جز تبدیل شدن به یک رضاخان مستبد ندارد؟

مگر رضاخان جز آلت دست انگلیسی⁯ها و امپریالیزم انگلیس بود، آیا آقای بهشتی امروز برای نحوه ارتباط خود با شریف امامی رئیس فراماسونری ایران و رئیس مجلس سنای آریامهری می⁯تواند به مردم ایران توجیهی عقل⁯پسند و منطقی نه مغلطه و سفسطه بدهد؟ مگر رفتار آقای بهشتی در غرور و تکبر و سازماندهی خشونت و ارعاب و اختصاص برنامه⁯های هفتگی رادیویی و تلویزیونی جز رفتار رضاخان است؟ امروز در ولایات ترور افراد مخالف به وسیله باندهای سیاه شروع شده است در شیراز و کرمان و سایر نقاط، هر کسی را که زیر بار حاکمیت حزب جمهوری اسلامی و دار و دسته⁯اش نرود و لیاقت و کفایتی برای مخالفت با حزب و وابستگانش اعم از استاندار و فرماندار و بخشدار و سایر مقامات در نهادهای انقلابی اعم از سپاه پاسداران و دادگاه⁯های انقلاب داشته باشد در لیست ترور شوندگان قرار دارد.

آیا سپاه پاسداران تشکیل شد که از نظام سرکوب و اختناق جلوگیری کند یا اینکه آلت دست حزب جمهوری اسلامی و گروه⁯های وابسته⁯اش به آلت سرکوب و اختناق مردم تبدیل شود؟ بروید سلسله ارتباطی افرادی که از هیئت دولت گرفته تا مجلس شورای ملی و سایر مقامات مهم مملکتی را اشغال کرده⁯اند بررسی کنید و ببینید که چگونه انقلاب ما بوسیله حزب جمهوری اسلامی و گروه⁯های وابسته به آن سراسر اشغال شده است. این حزب و گروه⁯های وابسته به آن زیر رهبری و فرمان کی قرار دارند، جز آقای بهشتی و آقای بهشتی این همه سلطه و قدرت را برای چه می⁯خواهد؟ چه قدرت استبدادی، چه حزب و گروه⁯هایی از روز تصویب قانون اساسی جمهوری اسلامی تا امروز اصول آن را در هر زمینه⁯ای زیرپا گذاشته⁯اند؟ چه کسی بر قوه قضائیه مسلط شده است، چه کسی قوه مقننه و دولت را زیر فرمان و اطاعت کورکورانه خود دارد؟

چه حزبی یا دار و دسته⁯اش با زور چوب و چماق و تعبیه نمایشنامه اشغال سفارت و گروگانگیری و تعطیل دانشگاه⁯ها و کشت و کشتار در کردستانِِ، انتخابات مجلس خبرگان و مجلس شورای ملی را به نفع خود انجام داد و از فعالیت سایر نامزدها و داوطلب⁯های نمایندگی با زور و چماق و چاقو جلوگیری کرد؟ چه کسی از اعمال قدرت قوه قضائیه بر امور قانونی مملکت به نفع دادگاه⁯های شرع ممانعت به عمل می⁯آورد؟ چه کسی با تائید شاهنشاه آریامهر و به پیشنهاد آیت⁯الله خوانساری و با پشتیبانی شریف⁯امامی رئیس فراماسونری ایران به امامت جماعت مسجد هامبورگ منصوب می⁯شود؟ چه کسی به قول مجله تایم چه قبل از سقوط شاه و چه پس از آن با سفارت آمریکا در ارتباط متواصل و متواتر بوده است و چه کسی مذاکرات با ژنرال هایزر آمریکائی را در هنگامی که مردم ایران برای نابودی سلطه امپریالیزم آمریکا در خیابان⁯ها کشته می⁯شدند رهبری می⁯کرد؟ چه کسی بدون هیچگونه سابقه مبارزه و زندان و با همه این روابط امروز در کلیه مسائل مهم دولتی و تقنینی و قضائی و سیاسی ایران مداخله می⁯کند و سفرا و وزرا و استانداران و مامورین را به حضور می⁯پذیرد، چرا رادیو و تلویزیون و مطبوعات دولتی همه گوش به فرمان او هستند؟

آقای خمینی زندگی بنی⁯صدر و رجائی را با زندگی آریامهر و ازهاری مقایسه می⁯کنند، مگر بنا بود کسانی که بعد از انقلاب مسئولیت امور کشور را بر عهده می⁯گیرند زندگی و قدرت و درآمد و نفوذشان مثل آریامهر و ازهاری و هویدا و شریف⁯امامی باشد؟ آیا مردم ایران باید بار این منت را بکشند که بنی⁯صدر و رجایی و بهشتی و سایر مسئولین در قصور سلطنتی زندگی نمی⁯کنند و از جاه و جلال و ریخت و پاش⁯های دربار و دولت پهلوی محروم⁯اند؟!! و گفتیم که رضاخان و دوستانش در اوائل قدرت زندگی⁯شان آمیخته با فساد و دزدی و خشونت و جاه و جلال نبود. اما ببینیم که پس از دو سال انقلاب در کشور ما چه چیز بنیادی و بنیانی عوض شده است، به زندان⁯ها برویم و از شکنجه شده⁯ها و زندانی⁯ها و اعدام شده⁯ها و محکومین بپرسیم و به خیابان⁯ها برویم از مردم سؤال کنیم، به واردات اجناس مصرفی نگاه کنیم که چگونه و به دست چه کسانی وارد می⁯شود و با چه قیمتی از خارج وارد می⁯شود و با چه قیمتی به مردم فروخته می⁯شود. به میزان تولید در کشاورزی و صنعت نگاه کنیم که درصد سقوط دائمی آن چگونه است و این سقوط ما را به کجا خواهد برد و کشور ما را چگونه دست و پا بسته به امپریالیست⁯های جهانی تسلیم خواهد کرد. به نحوه برخورد پاسداران و مامورین کمیته ها با مردم نگاه کنیم که چگونه با خشونت و بی⁯نزاکتی مردم را احضار می⁯کنند و بدون کوچکترین حق سؤال به زندان می⁯اندازند. برویم و وضع دانشگاه⁯ها را نگاه کنیم که امروز به صورت تعطیل درآمده است و وضع مدارس متوسطه که یکی پس از دیگری تعطیل می⁯شود و در همه کلاس⁯های درسی بین بچه⁯های ده دوازده ساله شبکه جاسوسی و خبرچینی ایجاد شده است، اگر در دادگستری آریامهر قاضی تخلف می⁯کرد شاکی میتوانست به دادگاه انتظامی قضات شکایت کند، اما ورثه بهمن شکوری و صدها و هزارها شکوری⁯ها از حکام شرع و دادسراهای اسلامی به کجا شکایت کنند؟ اگر کسی از پاسداری شکایت داشته باشد مرجع رسیدگی واقعی کیست و کجاست؟

اینکه آقای بهشتی امروز حتی در زمان حیات آقای خمینی کوس رئیس⁯المله و امام⁯المسلمین بودن را بدون توجه به قانون اساسی جمهوری اسلامی و بدون اعتنا به اعتراض و فریاد مردم به صدا درآورده است و وزرا را به حضور خود احضار می⁯کند و با دبدبه و کبکبه به مسافرت می⁯رود و فرماندهان ارتش و استاندارها و فرمانداران و روسا را در التزام رکاب خود می⁯پذیرد و به چنان قدرتی رسیده که ماموران و سفرای خارجی برای حل مشکلات خود به او مراجعه می⁯کنند با اتکاء به همین تئوری است که مردم احساس دارند اما شعور ندارند، مردم صغیرند و صغیر توانائی حکومت بر خود را ندارد!!

وقتی کار شکنجه در زندان⁯ها بالا گرفت هیئتی از سوی آقای خمینی مامور رسیدگی به شکنجه شدند ولی بلافاصله اسم هیئت را به هیئت رسیدگی به شایعه شکنجه تغییر دادند، یعنی بلافاصله مردم فهمیدند که این هیئت هیچ کار مثبت و موثری در رسیدگی به شکنجه و جلوگیری از آن انجام نخواهد داد. اگر فراموش نکرده باشیم در بهمن سال ۱۳۵۴ آریامهر در اثر بالا گرفتن تعفن فساد و دزدی دستور داد کمیته⁯ای مرکب از پنج نفر برای رسیدگی به تخلفات وزرا و استانداران و شهرداران و کارمندان عالیرتبه تشکیل شود. من در آن زمان نامه⁯ای برای معینیان رئیس دفتر آریامهر نوشتم که دولتی که خود معلول فساد و مشوق فساد است چگونه می⁯تواند به فساد رسیدگی کند. بنابراین این عمل جز نمایشی ظاهری برای فریب مردم و تسکین نارضایتی⁯های آنها نیست. و در دی ماه ۱۳۵۵ به دنبال تشکیل کمیسیونی به نام “کمیسیون شاهنشاهی برای نظارت بر جلوگیری از ضایعات و اتلاف منابع ملی و نارسائی⁯ها” بار دیگر نوشتم که وقتی شاه از اختیارات خود تجاوز می⁯کند و قدرت محدود خود را در قانون اساسی با زور گلوله و شکنجه و زندان و خفقان به قدرت مطلقه تبدیل می⁯نماید و منابع ملی و طبیعی ایران به خاطر وجود این اختناق و سلب حقوق اجتماعی مردم یکسره در اختیار امپریالیزم غرب قرار می⁯گیرد چگونه می⁯خواهید از ضایعات و نارسائی⁯ها جلوگیری کنید؟ و نشانی به آن نشان که آن کوشش⁯های مذبوحانه به خاطر آنکه اساسش جز فریب و تقلب نبود به جائی نرسید، زیرا هیچگاه قدرتی که خود عامل فساد و ضایعات و نارسائی⁯هاست به دست خود و به میل خود قادر به اصلاح و تعدیل سیاست اجتماعی و اقتصادی خویش نیست.

و ما دیدیم که کمیسیون رسیدگی به شکنجه نه تنها به شکنجه رسیدگی نکرد و بر طبق اخلاق و عدالت انسانی و اسلامی جرات انتشار حقایق هولناک مربوط به شکنجه در زندان⁯ها و خشونت و چماق⁯کشی و چاقوزنی در خیابان⁯ها را نکرد بلکه حتی به قول خودشان شایعه شکنجه را نیز تکدیب ننمود.

این دانشجویان پیرو خط امامی که یک قدم پا را از اعدام جاسوس⁯های آمریکائی عقب⁯تر نمی⁯گذاشتند کجا هستند که حالا بپرسند که جاسوس⁯های آمریکایی را همراه با پرداخت ده دوازده میلیارد دلار باج سبیل به آمریکائی⁯ها و خریدن بدنامی و رسوائی و شرمندگی در افکار عمومی دنیا آزاد کردید. پس این امیرانتظام بینوا را که مهندس بازرگان طبق نوشته خود بر همه روابط او صحه گذاشته و مسئولیت همه اقدامات او را در رابطه یا سفارت آمریکا در مقام معاونت نخست وزیری قبول کرده بود چرا آزاد نمی⁯کنید؟!! این دانشجویان پیرو خط امام که آن همه با امپریالیزم آمریکا دشمن بودند و در برابر زحمات و کوشش⁯های بی⁯ریای خود!! رنجنامه⁯ها برای آقای خمینی می⁯نوشتند چرا از دولت نمی⁯پرسند آخر چرا مردم را از قراردادهای مربوط به آزادی گروگان⁯ها و تسویه اندوخته⁯های توقیف شده ایران آگاه نمی⁯کنید و به صراحت و صداقت نمی⁯گویید که در قبال آزادی گروگان⁯ها سرنوشت اندوخته⁯های مسدود شده ایران در آمریکا چه شد؟ این دانشجویانی که با شعار و حرف و بوق و کرنا به جنگ شیطان بزرگ رفتند و سر مردم ساده⁯لوح و بینوا را ماه⁯ها با نطق⁯ها و تظاهرات و هیاهوهای به قول عوام شیره مالیدند چرا از دولت مکتبی و ضدلیبرال و مخالف بورژوا نمی⁯پرسند که آخر مسلمان خدا این چه مسلمانی و مکتبی بودن است که گروهی بدون ترس از خدا و بدون اعتقاد به خدا و معاد، در توطئه⁯ای برضد مردم محروم و بدبخت و بیگناه خود شرکت کنند که هم میلیاردها دلار پول مردم از بین برود و هم آبرو و حیثیت مردم در دنیا نابود شود.

آیا شما که در مقام فقیه و ولی امر و جانشین رسول اکرم هستید به این سؤال جواب بدهید که چگونه عملی انجام می⁯گیرد به دست دانشجویان پیرو خط امام و حزب جمهوری اسلامی و گروه⁯های وابسته به آن، همه آنها ظاهرا در خط ضدامپریالیستی و دشمن آمریکا هستند و این عمل مسلمانان مکتبی مورد حمایت حزب نامسلمان و ضدمکتبی توده قرار می⁯گیرد و با تمام وجود وسایل تبلیغاتی خود به دفاع از آن بر می⁯خیزد، اما سرانجام این عمل به نفع آمریکا و به ضرر انقلاب ایران و حیثیت مردم ایران تمام می⁯شود!؟ چگونه ممکن است که دشمن عملی انجام دهد که به نفع دشمن تمام شود؟ اگر این عمل را جهل ندانیم که نمی⁯دانیم جز خیانت و عمد چه نامی می⁯توانیم به آن بدهیم. جز این که بگوئیم عده⁯ای زیر پوشش دشمنی با آمریکا و با اغفال اذهان ساده مردم بزرگترین خدمت را با اشغال سفارت و گروگانگیری به امپریالیسم آمریکا کردند.

آقای خمینی! حزب جمهوری اسلامی و گروه⁯های وابسته تا امروز بر همه وسایل ارتباط جمعی مسلط شده است و بنابراین اخبار صحیح و مسائل واقعی و جریان⁯هائی که در سازمان⁯ها و نهادها و مراجع سیاسی اقتصادی و فرهنگی مملکت می⁯گذرد به اطلاع مردم نمی⁯رسد. و از گسترش آگاهی⁯های مردم از امور سیاسی ایران و جهان به کلی جلوگیری می⁯کنند، و این درست مخالف نصوص صریح قرآن و قانون اساسی جمهوری اسلامی و حقوق قانونی و اجتماعی مردم است.

آیا واقعا کمیته⁯‌ها و شهربانی و وزارت کشور و پاسداران نمی⁯دانند ریشه چماقداری و قلدری از کجاست، و از سوی چه حزب و چه گروهی حمایت می⁯شود؟ پول⁯ها چگونه و در کجاها به سردسته⁯های چماقداران می⁯رسد؟ چه افرادی سازمان چماقداری را اداره می⁯کنند؟ پس چگونه کودتا کشف می⁯کنند و ده⁯ها و ده⁯ها افسر و نظامی را به جوخه آتش می⁯سپارند. چگونه در مدارس و ادارات سرویس⁯های جاسوسی تشکیل می⁯دهند و افراد ناراضی و معترض را به نام ضدانقلاب از هستی و زندگی ساقط می⁯کنند.

آقای خمینی! حزب جمهوری اسلامی و گروه⁯های وابسته امروز همه وسایل ارتباط جمعی اعم از روزنامه⁯های مصادره شده و رادیو و تلویزیون را که آن هم در حقیقت مصادره شده از سوی آنهاست دربست در اختیار مطلق خود قرار داده⁯اند، رادیو و تلویزیون صحنه تجلی و تظاهر دائمی چهره⁯های آقای بهشتی و رفسنجانی و خامنه⁯ای و موسوی اردبیلی و رجائی و باهنر و همه رهبران حزب جمهوری اسلامی و افراد وابسته به آن در مشاغل مملکتی است که این هم درست مخالف روح قرآن و اصول قانون اساسی جمهوری اسلامی است.

من نمی⁯دانم اگر جمهوری اسلامی و فقها و روحانیونی که امروز این جمهوری را اداره می⁯کنند به اسلام و خدا و معاد و روز جزا اعتقاد دارند چگونه در قبال ظلم⁯ها و غارت⁯ها و شکنجه⁯ها و خشونت⁯ها و تجاوزهائی که به جان و حقوق و مال و حیثیت مردم انجام می⁯گیرد در پیشگاه خدا جوابگو خواهند بود؟ در تلویزیون جمهوری اسلامی زن قالیباف کرمانی می⁯گوید مزد روزانه⁯اش بیست تومان است که اگر یک روز بر سرکار نرود حقوق به او نمی⁯دهند و این زن چهار فرزند دارد و شوهر ندارد. پس از دو سال از انقلاب جمهوری اسلامی و مسئولین مکتبی آن جواب خدا را در برابر این زن بینوا و صدها و صدها هزار نفر نظیر او که اکنون با فقر و آوارگی و بی⁯غذائی و گرانی زندگی می⁯کنند چه خواهند داد؟ چرا به این زن حق نمی⁯دهید که در اینگونه از شرایط نکبت⁯بار زندگی یعنی زندگی پنج نفر انسان با بیست تومان وضع خودش را با وضع دوران آریامهری مقایسه کند؟

چرا نمی⁯روید شبکه واردات کالاهای مصرفی و توزیع میوه در میدان⁯ها و شیوه خرید میوه از باغدار و فروش آن را در بازار بررسی کنید تا ببینید که چه افراد و چه دسته⁯ها قیمت⁯ها را در دست دارند و چگونه قیمت اجناس مصرفی ما را به طور مصنوعی بالا می⁯برند.

هنوز بعد از شش ماه از جنگ عراق هیچکس نمی⁯تواند از آقایان مسئولین و از وزارت خارجه که وزیر ندارد بپرسد که ریشه⁯های واقعی سیاسی حمله عراق به ایران چه بود؟ آیا این حمله با اقدامات سیاسی اجتناب ناپذیر نبود؟ هیچکس به این مردم که صدها هزار فرزندان آنها از مدارس و دانشگاه⁯ها رانده شده⁯اند نمی⁯گوید که دانشگاه⁯ها را چرا بستند، در هیچ برنامه رادیو و تلویزیونی از استادان و صاحبنظران دعوت کردند که به مردم بگویند آیا غیر از تعطیل دانشگاه⁯ها برای تزکیه آموزش عالی کار دیگری می⁯توانست انجام گیرد؟ هنوز پس از دو سال مردم ایران از علت جنگ⁯های کردستان از خرابی شهرها و زندگی مردم کرد و ریشه⁯های اصلی اختلاف⁯ها و خواست⁯های مردم کرد اطلاع دقیقی ندارد و مردم نمی⁯توانند بپرسند چرا اینهمه مردم را اعدام کردید، چرا شهرها و دهات کردستان را بمباران نمودید؟ شما که با شیطان بزرگ به توافق رسیدید با آن فضاحت و رسوائی و شما که با صدور انقلاب و سودای تسخیر عراق کار را به جائی رساندید که با انزوای خود در دنیا راه هجوم رژیم بعثی عراق را به خاک ایران هموار کردید چگونه است که با مشتی هموطن کرد خود نمی⁯توانید به توافق برسید؟

اگر آقایان فقهای روحانی مسئول امور کشور به خدا و اسلام و معاد و روز سؤال اعتقاد دارند چگونه می⁯توانند مسلمانان واقعی و معتقد به توحید و مومن به آزادی و استقلال و عدالت اجتماعی را با چوب و چماق و گلوله و زندان و شکنجه از زندگی و اعمال حقوق قانونی و شرعی خود محروم کنند و با تعطیل روزنامه⁯های آنها و جلوگیری از نشر کتابهایشان حتی آنها را از تفکر و اندیشه که اولین حق یک انسان زنده است ممنوع نمایند اما به گروه⁯ها و افرادی که از بیخ و بن نه به خدا و نه اسلام و نه هیچ مذهبی اعتقاد ندارند و درست بلافاصله بعد از انقلاب با چمدان⁯های خود از دنیای کمونیزم شوروی به ایران بازگشته⁯اند دست دوستی و همکاری و مشورت داده⁯اند!؟

امید مردم از انقلاب خونین ۲۲ بهمن تبدیل ایران به بهشت موعود نبود، زیرا خانواده فاسد و جاهل و بیگانه⁯پرست پهلوی بزرگترین و حیاتی⁯ترین منبع حیاتی جامعه یعنی فرهنگ و بینش و آگاهی سیاسی و اجتماعی مردم را با فساد و غارت و دروغ و زور و خشونت تهی و خالی کرده بودند. اما مردم خصوصیات رژیم ظالمانه پهلوی را خوب می⁯شناختند و قیام خونین ایران برای نابود کردن آن خصوصیات بود، یعنی استبداد و قدرت فردی و سازمان استبدادی اداره کشور یعنی فساد و غارت و امتیازات طبقاتی و فردی و گروهی و توزیع ظالمانه درآمد ملی و چپاول ثروت⁯ها و منابع مملکت به نفع اقلیت حاکم و امپریالیزم غرب یعنی وابستگی سیاسی و اقتصادی و نظامی و فرهنگی به بیگانه.

و امروز مردم به کارنامه دو سال بعد از انقلاب می⁯نگرند، به شیوه⁯های خودکامگی حکومت فردی، به ایجاد مراکز متعدد قدرت، به از بین رفتن قدرت قضائی و تشکیل باندهای غارت و مصادره، به تشکیل حزبی که به نام اسلام بر تمامی نهادهای اداری و انقلابی مسلط شده است و با تشکیل و حمایت از شیوه چماق و چاقو و گلوله و زندان و شکنجه در کار تخته قاپوکردن قدرت و سرکوب همه مخالفین و همه کسانی است که به هر شکل در راه مبارزه و تحکیم مبانی نظری و عملی انقلاب سهم شایسته⁯ای داشته⁯اند. به شیوع سریع کیش شخصیت و بت⁯پرستی و چاپلوسی و تظاهر و فریبکاری و عوام⁯فریبی با تسلط بر همه وسایل ارتباط جمعی اعم از خانه و مدرسه و روزنامه و کتاب و تلویزیون و مسجد و دانشگاه و خیابان و مجلس شورای ملی و نماز جمعه و سمینار و نطق و خطابه.

گناه من نویسنده که توقع هیچ مقام و منصبی و جاه و مالی از هیچ کس ندارم همین گفتن حقایق است. اگر صدای پای فاشیزم را احساس میکنم و فریاد می⁯زنم برای این است که تاریخ را ورق زده⁯ام. اگر می⁯گویم که رژیم جمهوری اسلامی اکنون در کار ساختن کاریکاتوری از رژیم استالینی به کمک حزب وابسته توده است.

مردم بعد از دو سال به شیوه⁯های غارت به منابع مالی و ثروت⁯های دولت و مملکت می⁯نگرند که همچنان با شیوه⁯های تازه⁯تر یا مکتبی⁯تر ادامه دارد و تا جائی که ورود و توزیع و نرخ⁯گذاری اجناس مصرفی مردم نیز به دست مکتبی⁯ها و گروه⁯های وابسته حزبی افتاده است، و هر کس که می⁯خواهد جنسی وارد کند نظیر دوران آریامهری که باید با یکی از شاهزاده⁯ها و شاهزاده خانم⁯ها و اطرافیان دربار و برادران شاه شریک می⁯شد، به اسم اسلام و مکتب و بسیج و جهاد و پاسدار و کمیته و به نام نظارت و کنترل میلیون⁯ها میلیون ثروت بادآورده از جیب مردم خارج می⁯شود. و مردم اجناس مصرفی را با قیمت⁯های گران و در صف⁯های طولانی به دست می⁯آورند. و هرگز نمی⁯توانند بپرسند که نظام خرید و توزیع اجناس و قیمت⁯گذاری های آنها چگونه است. نظام جیره⁯بندی استالینی در کنار تعطیل مدارس و دانشگاه⁯ها و کارخانه⁯ها و تعطیل سرمایه⁯گذاری به جائی رسیده است که جوان⁯های بیست ساله و بیست و چند ساله که پس از تعطیل دانشگاه بیکار شده⁯اند در کنار خیابان⁯ها بساطی پهن میکنند تا با فروش مشتی سنجاق و سوزن و سوهان و صابون و کبریت و از این قبیل اجناس خرده⁯ریز معاش روزانه خود را تامین کنند!

و در این میان است که آقای بهشتی در افاضات روزانه و هفتگی خود می⁯گوید که فضولی در کارهای اجتماعی جواب دارد! یعنی چه؟ یعنی اینکه هیچکس نباید در کار حزب جمهوری اسلامی، در مشروعیت و حقانیت قدرت آقای بهشتی و دخالت⁯های ایشان و احکام دادگاه⁯های شرع و مصادره⁯ها و اعدام⁯ها و انتصاب⁯ها و صلاحیت اعضای دولت و صاحبان مشاغل عالی و روابط خانوادگی و حزبی کسانی که همه مشاغل اصلی ممکت را اشغال کرده⁯اند فضولی کند. ملاحظه کنید که هنوز در حیات آقای خمینی است که می⁯خواهد جای رضاخان را بگیرد نظر اعلامیه کذائی سردار سپه، اگر به وضوح به مردم نمی⁯گوید خفه شوید ولی مودبانه⁯تر میگوید مردم در کار دولت و امور اجتماعی حق ندارند فضولی کنند، چرا حق ندارند؟ برای اینکه در تئوری قدرت آقای خمینی خود به صراحت می⁯گویند که “قیم مردم همان وظایفی را دارند که قیم صغار دارد. اگر صغار خواست عملی انجام دهد که به نظر قیم صلاح نیست قیم به او میگوید “تو نمی⁯فهمی فضولی نکن”! این همان قیمومیت سیاسی است که میرزای نائینی مجتهد بزرگ شیعه امامیه آن را استبداد دینی می⁯گوید، استبداد دینی یعنی استبداد جهل و عصبیت جاهلی و اشرافیت و استحمار و تحمیق عوام، این اسلام شیخ فضل⁯الله نوری است. اما ببینیم که دیگران، یعنی فلاسفه و متفکران خارجی اسلام را چگونه می⁯شناسند. “جیورجیودی سانتیلانا” فیلسوف بزرگ معاصر می⁯نویسد: “در ابوریحان بیرونی بزرگترین دانشمند اسلامی با فکری روبرو می⁯شویم که به هیچ وجه با بهترین فکر علمی غیرمذهبی غربی تفاوت ندارد. ایمان دینی او سالم است ولی در آن پافشاری می⁯کند. مانع آزادی قضاوت و عشق به واقعیات و کنجکاوی آزاد و سخن طنزآمیز روان و اعتقاد جازم و آگاهانه او به کمال عقلانی نمی⁯شود. در ابوریحان بیرونی که او را دانشمند به معنی مطلق و بدون قید و صفت می⁯شناختیم و مکرر در مکرر او را چنین شناخته بودیم و نیز در بسیاری از مردان بزرگ دیگر همانند او مثل رازی و ابن⁯هیثم و بتانی و ابن رشد، مردانی را می⁯یابیم که اهل مشاهده و تجربه و تجزیه و تحلیل بوده⁯اند، این است آنچه فرهنگ اسلامی توانسته است در دوره زرین خود و پس از آن عرضه بدارد…”

آقای خمینی، شما باید اسلام بیرونی و ابن هیثم و ابن رشد و ابن عربی و فارابی و رازی یعنی اسلام علم و مشاهده و تحقیق و ایمان سالم و عشق به واقعیات و کنجکاوی آزاد و کمال عقلانی را به مردم بدهید نه اسلام شیخ فضل⁯الله نوری و شیخ صادق خلخالی و محمدی گیلانی و بهشتی و خامنه⁯ای را.

حوزه⁯های درسی اسلام در قرون اخیر کوچکترین تحولی در نظام مدرسی خود در شناخت علمی و تجربی دنیا چه دنیای طبیعی، دنیای میکروسکوپیک، دنیای موجودات ذره و اتمی و دنیای ماکروسکوپیک، دنیای فضاها و انجم⁯ها و کائنات به عمل نیاورده است. روحانیون و فقها به حکم ضابطه و قاعده اجتهاد هرگز در مقام شناخت علمی تغییر موازین حقوقی و قضائی جهان بر اثر تغییر احکام علمی و فنی و گسترش روابط اجتماعی و اقتصادی دنیا برنیامده⁯اند و این تغییرات علمی و فنی و فلسفی و فکری هرگز بازتابی در مباحث درسی و بحثی حوزه⁯های علمی اسلامی مخصوصا در ایران نداشته است. چرا نمی⁯خواهیم واقعیات را قبول کنیم و از حقایق ملموسی که آثار ناگوار خود را بر حیات فرهنگی و اجتماعی جامعه ما از قرن⁯ها قبل گذاشته است چرا خشمگین می⁯شویم. خشم و عناد و لجاج از جهل و نادانی است، مگر سراپای قرآن دستور بر تعقل و تفقه و تامل و تبصر نیست؟ آیا واجب⁯تر نبود اگر بنا بود در مبانی آموزشی و فرهنگی جامعه ما اصلاحی بنیادی صورت گیرد این کار قبل از تعطیل دانشگاه⁯ها از حوزه⁯های درسی علوم اسلامی شروع شود؟ چرا به تاریخ توجه نداریم که سیر علوم تجربی و عقلی و فنی یعنی شناخت قوانین حرکت ماده در طبیعت چرا در ایران و حوزه⁯های جغرافیائی اسلامی به قهقرا رفت و متوقف شد و در دوران جدید این علوم با ضوابط و روش⁯ها و شیوه⁯های فنی خود از غرب به شرق آمد. وقتی عباس میرزا با شمشیر و قمه و چوب به جنگ توپ و تفنگ و گلوله روس⁯های تزاری رفت با آن همه بی⁯خبری و تهی⁯دستی در علوم و فنون نظامی آیا گناه امیرکبیر که امروز در رادیوی جمهوری اسلامی به او فحش می⁯دهند این بود که دارالفنون را تاسیس کرد و جوانان ایرانی را برای تحصیل نظامی و آموزش طبع و چاپ و طب و داروسازی به اروپا فرستاد و کارگاه⁯های ریخته⁯گری و چدن⁯ریزی در ایران به وجود آورد؟

اگر روحانیت نظام آموزشی آن روز کشور را در دست داشت می⁯تواند بگوید در آموزش علوم و فنون طبیعی و صنعت و کشاورزی و آبیاری و اکتشاف و سدسازی و جاده⁯سازی و درمان و دیگر اموری که جز از راه تحقیق و تحصیل و شناخت تجربی وسیله دیگری برای آموختن آنها نبود و نیست چه اقدامی کرد و چگونه برنامه⁯های درسی و مدرسی حوزه⁯های علمی خود را با علوم و فنون جدید تطبیق داد؟ آیا تاکنون در ایران دیده⁯ایم که یک روحانی در کار درس دینی در کار طبابت و مهندسی و اقتصاد و حقوق و آمار و زیست⁯شناسی و علوم طبیعی نیز متخصص شده باشد و یا در تدریس علوم و فنون کار تحقیق و تفحص در علوم و کلام و فقه و حدیث و اصول فلسفه و حکمت نیز بنیادهائی برای تحقیق و تفحص و تالیف و نشر بوجود آورده باشد؟ در هزار سال قبل فیلسوف بزرگ عرب ابوالعلای معزی می⁯گوید: “عدوت مریض الدین والعقل القنی – لتعلم انباء الأمور الصالح” یعنی: “در دین و عقل بیمار گشته⁯ای، نزد من آی تا به کارهای درست آگاه شوی” در اسلام و از همه اعلام و فحول تاریخی آن کسی جز دانشمند و محقق و صاحب مکتب در علوم عقلی و نقلی نبود و همه این فحول و اعلام لقبی که می⁯گرفتند نه لقب ارثی بود و نه لقب اعطائی از طرف حکومت و یا از سوی یک سازمان و یا لقبی که شاگردان و دوستان و یا خود او به خودش داده باشد. در تمام تاریخ اسلام ما یک حجت⁯الاسلام داشتیم و آن هم غزالی بود، به حلی به خاطر مقامش، در تحقیق و فحص در فقه و اصول علامه می⁯گفتند و یا به اردبیلی به خاطر مقام قدس و زهدش مقدس اردبیلی میگفتند و شهید اول و شهید دوم و شهید ثالث به خاطر این بود که شهید شده بودند، به طوسی و طبرسی شیخ می⁯گفتند.

به تاریخ علوم در اسلام نگاه کنید که عالم اسلامی در محیط مساعد اجتماعی چگونه پرورش می⁯یافت و چگونه در نجوم و ریاضی و هیئت و طب و حکام و فلسفه و شیمی و فیزیک دست به اختراع و ایجاد روش⁯های تازه می⁯زد و این به خاطر خواندن صرف و نحو انموزج و شرایع و معنی نبود بلکه اینها پایه⁯های معرفت و شناخت او بود، او با طبیعت به شناسائی و تجربه می⁯نشست تا قوانین و حرکت عناصر آن را مطالعه و کشف کند. معارف اسلامی و حوزه⁯های علمی اسلامی در دوران⁯های اخیر منحصر به تدریس فقه و اصول و احکام حد و قصاص و عبادات شد، اگر اسکولاستیک و علوم کلیسا پا را از این فراتر گذاشت و به طبیعت نزدیک شد و از اصول منطق ارسطوئی برای شناخت روابط انسان با انسان و انسان با طبیعت درگذشت و در زمینه علوم طبیعی و انسانی و طب و ماشین و دارو و کشاورزی و صنعت به اکتشاف شیوه⁯های تازه و ابزار تازه موفق شد آیا این عیب آنها و هنر ماست. آیا این هنر روحانیت است که برخلاف تاکید قرآن چشم از تامل و تفقه و تبصر و تعقل در آفاق و انفس بست و حوزه درس خود را فقط به صرف و نحو اصول و کلام و عبادات و حدود و قصاص محدود کرد؟ آیا ما در راه شناخت علمی و فرهنگی و فنی همپای غربی⁯ها هستیم که امروز آنها را به خاطر عوارض و نقائصشان به باد شماتت می⁯گیریم؟ مائی که با فانتوم⁯های آمریکائی و تانک⁯های انگلیسی و نفربرهای روسی و توپ و کشتی⁯های فرانسوی با عراق می⁯جنگیم حق داریم دانشگاه⁯های خود را تعطیل کنیم، آموزش پزشکی و مهندسی و کشاورزی و دندانسازی و جامعه⁯شناسی و فلسفه و علوم تربیتی و ماشین⁯سازی و تکنولوژی راه و ساختمان و صنایع نظامی و علوم هسته⁯ای را متوقف کنیم که چه؟ که می⁯خواهیم انقلاب فرهنگی اسلامی کنیم. بر اساس چه؟ زمینه⁯های تجربی ما در فرهنگ اسلامی تا بهمن سال ۱۳۵۷ چه بوده است؟ مگر اغلب آقایانی که امروز در وزارت و استانداری و فرمانداری و ریاست سازمان⁯های دولتی نشسته⁯اند از دانشگاه⁯های ایران و غرب و مخصوصا مسلمانان وارداتی آمریکا نیستند؟ مگر طب اسلامی با طب آمریکائی و روسی فرق دارد؟ مگر مهندسی راه و ساختمان اسلامی و آمریکائی و اروپائی فرق دارد؟ اگر فرق در آن است که علم در غرب به خدمت مادیات و امور مصرفی زائد درآمده است پس ما باید اخلاق مصرف و اخلاق علمی را تغییر دهیم. باید برنامه⁯ریزی کنیم که پزشکان ما با حد مطلوب حقوق متناسب با بنیه اکثریت جامعه حد مطلوب خدمات پزشکی را به مردم بنمایند، باید کاری کنیم که به اندازه ضریب جمعیت ساکن در دهات و شهرها مدرسه و مریضخانه و درمانگاه و طبیب و پرستار و کادر پزشکی و پیراپزشکی تربیت کنیم، باید کشاورزی را به صورتی درآوریم که غذای مردم کشور را تهیه کند. زمین⁯ها را در حد مطلوب مهندسی زراعی برای بهره⁯دهی آماده کند، از تراکم ثروت به صورت بزرگ مالکی و یا از تقسیم زمین به صورت خرد کردن اراضی و غیرانتفاعی کردن آن به صورت ارث جلوگیری کند، استفاده از ماشین⁯آلات را به صورت معقول و اقتصادی برای همه واحدهای کشاورزی ممکن سازد، کشاورز را در نظام تعاونی یا نظام مطلوب دیگر از درمان و بهداشت و آموزش و بیمه و بازآموزی و مطالعه و مرخصی و فراغت برخوردار سازد. ”

آیا اسلام با حکم قسط و عدالت خود جز این می⁯گوید و آیا این همه جز با علم و فن و تجربه و برنامه⁯ریزی با وسیله دیگری به دست می⁯آید؟ روحانیت که امروز داعیه حکومت و قیمومیت بر مردم ایران را دارد با اینکه خود از ازمنه سابق و در نظام آموزشی خود با هیچیک از علوم و فنون مورد احتیاج مردم آشنائی ندارد و طرز کاربرد آنها را نمی⁯داند چگونه دانشگاه⁯ها را تعطیل می⁯کند تا نظام آموزشی اسلامی برقرار کند؟ این نظام آموزشی اسلامی بر اساس کدام تجربه در کدام آزمایشگاه و در کدام مدرسه تنظیم و تدوین شده است؟

این گونه تلقی اگر بر این اساس است که برای به دست گرفتن قدرت مطلقه باید اسلام را وسیله نابودی هر عاملی که با قدرت مخالف است قرار داد بدون توجه به این که این مقدار خودخواهی و جهالت مملکت ما و مردم را به کجا می⁯رساند، نتیجه⁯ای جز نابودی قدرت مطلقه روحانیت به اضافه نابودی استقلال ایران و حداقل بازگشت به دوران تازه⁯ای از استبداد و خفقان نخواهد داد. چرا ما از تاریخ و از سرگذشت دیگران پند نمی⁯گیریم.

در همین سه چهار سال پیش بود که رژیم دست نشانده لون⁯نول در کامبوج که به دست آمریکا بر سر کار آمده بود بوسیله خمرهای سرخ واژگون شد، اما خمرهای سرخ که خود را کمونیست و ضد امپریالیزم آمریکا و ضدسرمایه⁯داری می⁯دانستند بر سر مردم کامبوج چه آوردند؟ برآن ملت مصیبتی وارد کردند که بقول آمارهای بین⁯المللی در کامبوج کودکی از چهار سال به پائین دیگر وجود نداشت زیرا همه از گرسنگی مرده بودند. شهر پنوم پنه را به بهانه تخلیه جمعیت زیاد آنچنان خالی کردند که صدها هزار نفر از مردم آن در راه و نیمه راه از گرسنگی و بی⁯غذائی مردند. فرانسوا پرونشو یکی از معلمان فرانسوی مقیم کامبوج که در دوران ورود خمرهای سرخ در کامبوج اقامت داشت در کتاب خود موسوم به “کامبوج سال صفر” پس از شرح جنایات خمرها و کشتار و قتل⁯عام میلیون⁯ها انسان بی⁯گناه چنین می⁯نویسد: … در ۱۸ مارس ۱۹۷۰ دانشجویان، معلمان ارتش و مردم نجیب کامبوج از کودتائی که دولت سیهانوک را ساقط کرد به عنوان طلوع دوران پس از فساد و کثافت رژیم فئودالی استقبال کردند، اما جمهوری هم در همان کوره راه سلطنت قدم بر میداشت و رویاهای آزادیخواهی بزودی محو شد و چیزی به جز فساد که بیش از گذشته گسترش می یافت بجای نماند. برای دموکراتهای واقعی تاریخ جمهوری در واقع تاریخ یاس و ناامیدی است، تغییرات بنیادی در طرز فکر و روابط انسانی غیرقابل اجتناب بود. اما آیا برای به واقعیت پیوستن این تغییرات راهی جز این انقلاب خونین وجود نداشت؟

مسئله بر اینست که انقلاب خونین اگر تغییرات بنیادی در طرز فکر و روابط انسانی را در یک برنامه واقعی و صادقانه به تحقق نرساند و پس از خوابیدن گرد و خاک انقلاب جامعه بار دیگر به فساد و خشونت و تبعیض و رشوه و زندان و شکنجه و اعدام و وابستگی رجعت کند، این سؤال که آیا راهی جز این انقلاب خونین وجود نداشت، بر لب⁯ها نقش می⁯بندد. ما بارها نوشتیم انقلاب هدف نبود بلکه وسیله بود و وسیله اگر در خدمت هدف نباشد و یا اگر هدف را از مسیر اصلی خود منحرف کند خواه ناخواه زیر سؤال تاریخ قرار می⁯گیرد. جواب این سؤال با کسانی است که انقلاب اصیل و خونین اعجاب⁯انگیز مردم را اینچنین دچار انحراف کردند و به همین دلیل است که امروز برخلاف تصور زعمای جمهوری اسلامی، برخلاف دوران آریامهری در جمهوری اسلامی سه نیرو وجود دارد: نیروی اول، زعمای جمهوری اسلامی و صاحبان مشاغل اعم از وزرا و دولت و نهادها و احزاب و گروه⁯هائی که در این جمهوری صاحب مقام و جاه شده⁯اند و هدفی جز انحصار کردن مطلق برای خود و حزب و اقوام و خویشان و همسلکان خود ندارند. نیروی دوم – افراد و گروه⁯هایی که در رژیم سفاک و غارتگر پهلوی منتفع و صاحب جاه و مقام بودند و اکنون در رویای بازگشت به دوران طلائی گذشته⁯اند و یا برای بازگشت به آن دوران لبریز از رسوائی و اختناق و غارت تلاش می⁯کنند. نیروی سوم – نیروئی که با رژیم سفاک پهلوی و غارت و فساد آن مخالف بودند و کم و بیش در مبارزه با آن شرکت کردند، زیرا مبارزه آنها با شخص نبود. بلکه با نظام ارزش⁯های فاسد و فاسدکننده بود. مبارزه آنها با دیکتاتوری فردی شاه و وابستگی او به آمریکا بود. مبارزه آنها با غارت خزانه مردم و حکومت سانسور و اختناق و استبداد بود. مبارزه آنها برای نابود کردن ضوابط استثمار و بهره⁯کشی جابرانه از نیروی کارگر و دهقان و تراکم ثروت در دست یک مشت خانواده متنفذ و حاکم و مسلط بر همه سازمانهای اداری و تقنینی و قضائی کشور بود.

طبیعی است که در آغاز انقلاب بین نیروهای اول و سوم در ظاهر فاصله⁯ای وجود نداشت زیرا هر دو این نیروها برای واژگون کردن نیروی دوم که در رأس آنها شاه قرار داشت مبارزه می⁯کردند. اما پس از انقلاب، مخالفین با رژیم پهلوی پس از تغییر شرایط یکپارچگی خود را از دست دادند. افرادی به دنبال قدرت افتادند و در صدد برآمدند که با تشکیل حزب و گروه⁯های وابسته به اسم اسلام همه اهرم⁯های اصلی قدرت را به دست آورند و در این کار موفق هم شدند و گروه⁯های دیگری نیز به دنبال آب و دانه و نان و آب و پست و مقام و پول به آنها ملحق شدند اما گروه⁯های انبوه دیگری از مردم با روبرو شدن با این وضع به خاطر اصول و مبادی اخلاقی و ایمانی و اعتقادی در برابر این گروه انحصارطلب قرار گرفتند و در راه مبارزه با آنها گام برداشتند و یا به صورت اکثریت ناراضی و خاموش در انتظار تغییر اوضاع ماندند.

فرزند امام چرا از این آقایان نمی⁯پرسد اگر فقه شیعه امامیه براساس اجتهاد و تعقل و تفقه است چرا به جای تحقیق و اجتهاد و تفقه در احکام اسلامی راهی برای هماهنگ کردن حدود و قصاص با شرایط زمان نمی⁯جوئید و فقط ترجمه⁯‌های ناقص نصوص فقهی را به عنوان لایحه قصاص تهیه کرده⁯اید؟

گروه اول دست به چوب و چماق بردند و رادیو و تلویزیون و مطبوعات را مسخر کردند. انتخابات مجلس خبرگان و مجلس شورای ملی را نیز با همین روش به دست گرفتند و اکثریت افراد خود را به عنوان نماینده در آنجاها مستقر کردند، قوه قضائیه را گرفتند و دولت را نیز از عناصر خود تشکیل دادند، دادگاه⁯ها و دادسراها و پاسدارها و کمیته⁯ها را نیز در تسلط خود درآوردند و زندان⁯ها را نیز به دست ماموران خود سپردند.

و نیروی مخالف هم که با بازگشت دوران آریامهری مخالفند و هم با استقرار استبداد بهشتی و دربار امیرالمومنینی و امام⁯المسلمینی، او و دوستانش مخالفند طبعا در طیف⁯های مختلف به استثنای استالینیست⁯هائی که پس از 35 سال دوری از وطن و سرگرمی با متون مارکسیستی و بررسی انتقادی شکست⁯ها و افتضاحات حزب طراز نوین از دوران نهضت ملی به رهبری دکتر مصدق تا پیروزی انقلاب بلافاصله در زیر عبای بهشتی جاسازی شدند و جواز آزادی گرفتند، راهی جز مبارزه ندارند. اما تبلیغات حزب جمهوری اسلامی و وابستگان آن باید بدانند که اتفاقا گروه ضدانقلاب که طابق النعل بالنعل در راه دیکتاتوری و وابستگی و اسارت و قیمومیت مردم می⁯رود همان نیروی اول است، اما هرگز حق ندارند که مخالفین خود را در یک کاسه بریزند، زیرا همچو چیزی جز دروغ نیست و تاریخ صداقت این مسئله را روشن می⁯کند که حزب جمهوری مخالف دارد، اما این مخالف متاسفانه در دو قسمت کاملا متضاد هستند، یعنی فاصله نیروی اول و نیروی دوم یعنی گروه حاکم در جمهوری و گروه حاکم در سلطنتی سابق بسیار بسیار کمتر از فاصله نیروی دوم با نیروی سوم، یعنی گروه حاکم سلطنتی سابق با نیروهای انقلابی راستین است که در حقیقت بین این دو نیرو جز دشمنی و تضاد ابدی چیزی وجود ندارد.

ما طالب جمهوری با اسلامی راستین و بدون استبداد فردی و جمعی و آزادی⁯های دموکراتیک بدون هرج و مرج و بدون دیکتاتوری هستیم، ما طالب عدالت اجتماعی بدون تراکم ثروت و امتیازهای طبقاتی و حاکمیت الیگارشی هستیم، ما طالب این هستیم که در ایران مستقل هر فردی دارای حق تحصیل و حق کار و حق فراغت و حق انتخاب شدن و حق انتخاب کردن و حق انتخاب شغل و مسکن و محل زندگی باشد. ما می⁯خواهیم هرکس به اندازه کاری که می⁯کند و به اندازه امکانی که دولت در تامین هزینه⁯های عمومی دارد از وسایل مطلوب زندگی و کار و تحصیل برخوردار شود.

ما طالب این هستیم که هیچ گروه و طبقه⁯ای نتواند وسیله دیکتاتوری مطلقه در جامعه شود و یک حزب با تعداد اقلیت اعضاء بر اکثریت جامعه حکومت کند. ما طالب آن هستیم که پاکی و طهارت و فضیلت و دانش و نوع⁯دوستی و همکاری و معاونت به صورت اخلاق عمومی و از طریق رفتارهای اجتماعی و آموزشی به مثابه فرهنگ عمومی جامعه درآید و دولت هرگز حکومت نکند بلکه دولت به وظیفه خود که رهنمائی و تدارک جمعی حوائج عمومی و تهیه عوامل پیش⁯بینی⁯هائی که راه زندگی جامعه را در حال و آینده سهل⁯تر و دلپذیرتر می⁯کند بپردازد. ما می⁯خواهیم که این آرزوها و خواست⁯ها همچون حروفی مرده بر قانون اساسی جمهوری ما نباشد بلکه افرادی منتخب مردم ناظر بر اجرای این اصول و حافظ این اصول باشند. ما می⁯خواهیم هیچ فرد و گروهی نتواند به اسم اسلام و دین و ایدئولوژی مردم عوام و ساده را فریب دهد و بر گرده آنها سوار شود و آنها را به تملق و تعظیم در برابر خود وادار کند و خواست و طمع و حرص و آز و خودخواهی و قدرت⁯طلبی خود را به اسم اسلام و حکومت اسلام در قالبی به اسم جمهوری اسلامی و به کمک چوب و چماق و چاقو و گلوله و زندان و شکنجه درست کند.

اگر این خواست⁯ها نامشروع و برخلاف اسلام است، بهرحال من نویسنده نه محافظی دارم و نه بر ماشین ضدگلوله سوارم و نه در خیل پاسداران محاطم و نه اهل فرارم و نه اهل توپ و تفنگ، وقتی مطبوعات و رادیو و تلویزیون در انحصار یک فرد عظیم الشان قدر قدرت صاحب قرآن یعنی آقای بهشتی است، بنده نویسنده جز قلم که در منزلم می⁯نویسم هیچ راه دیگری ندارم. تا آنجائی که سراغ دارم آریامهر تا مدتی توانست این قلم را ممنوع کند، اما هرگز قادر به شکستن آن نشد. اما اگر قدرقدرت⁯ها این توانایی را دارند این گوی و این میدان که تازه اگر این قلم هم از بین برود هیچ چیز سرنوشت طاغوت⁯ها را عوض نخواهد کرد چرا که “ان⁯الله احکم الحاکمین”.

اسفند ماه 1359
علی⁯‌اصغر حاج سیدجوادی