مدتهاست که فضای سیاسی (درعرصه واقعی و مجازی) مملو از تخریب و برخورد سیاه و سفیدی و صفر و صدی با ادبیاتی تند و گاه هتاکانه و حتی با استفاده از الفاط رکیک شده است. افراد بسیاری در «نقد» طرف مقابل هیچ حد و مرزی را به رسمیت نمی شناسند و از استفاده از هر ابزاری ولو دروغ و تهمت نیز ابائی ندارند. به عکس در «مدح» از جناح و صف و طرف خودی نیز از هیچ اغراقی پرهیز نمی کنند و بزرگترین خطاها را نیز نه تنها توجیه بلکه به نقطه مثبت تبدیل می کنند. واقعیات تاریخی را انکار می کنند و یا وارونه جلوه می دهند و بدین ترتیب مرتب با تاریخ سازی های شگفت انگیزی مواجه می شویم! در میان حاکمان نیز وضعیت از همین قرار است که تنها یکی از نمونه‌هایش اتهامات متقابل دو مسئول ارشد نظام است که از قضا هر یک، ده سال رئیس قوه قضائیه بوده‌اند.
شبکه های اجتماعی و رسانه های مختلف که امروزه نقش بسزایی در روشنگری و ارتقاء اطلاعات و دانش سیاسی دارند نیز به بستری برای سرعت تبادل این فرهنگ و ادبیات و برخوردها و هتاکی ها و عقده گشایی ها شده است.
امروزه شاید کمتر فرد و جریانی باشد که از حملات و آسیب های این فضای آلوده زخمی نخورده باشد. این امر تا بدانجاست که گاه فضای هر گونه گفتگو و تعامل انتقادی- استعلایی را سخت و گاه غیرممکن می شود. شدت برچسب زنی ها و حملات و توهین هایی که گاه سکوی برخی ورزشگاه ها و هواداران کف کرده دهان و عصبی یا شیفته، با نگاه سفید و سیاه با تیمی که طرفداری می کند و تیم مقابل را به یاد می آورد، تا بدانجاست که در بسیاری مواقع و موضوعات نیروهای متعادل و تحلیل گر و کنشگرانی که مسئولانه تر با مسایل مبرم و بغرنج جامعه برخورد می کنند را به خاطر در امان ماندن از این تخریب ها و هتاکی ها به سکوت و یا خودسانسوری از ارائه شفاف و صریح نظرات خویش وادار می کند.
این فضای ناامن ارتباطی خود یکی از موانع جدی شکل گیری اعتماد، سرمایه اجتماعی و از جمله ظهور و بروز فرد/افراد مورد اعتماد عمومی می گردد که در بزنگاه های مهم تاریخی بتوانند به مردم و میهن شان برای عبور از تندپیچ های حوادث یاری رسانند.
از یک نگاه از بیرون گویی فضای سیاسی ایران شبیه میدان جنگ «همه علیه همه» و تخریب متقابل و بی رحمانه است.
امروزه بسیاری از ناظران و دلسوزان کشور متوجه این نقیصه و آفت مهم شده اند. با این ملاحظات دست اندرکاران میهن موضوع پرونده شماره بیست و نهم را به «آسیب شناسی روابط سیاسی در ایران» اختصاص داده‌اند. تا پرونده ای فراهم شود که صاحب نظران مختلف در سه لایه توصیفی، ریشه یابی علل و ارائه راه حلِ، با این پدیده فراگیر برخورد کنند. این پدیده مهم نیازمند بررسی های جامعه شناختی و روانشناختی و معرفت شناختی است تا بتواند در یک جمعبندی راهبردی و استراتژیک سیاسی به مدد فعالان سیاسی و مدنی بیاید.
شورای دبیران نشریه میهن
جواد اکبرین، رضا علیجانی، علی کشتگر و محسن یلفانی